Het lijkt nog niet eens zó lang geleden en het ís nog niet eens zo lang geleden dat Justin Timberlake deel uitmaakte van de boyband N-Sync. Alleen al om die reden zou hij voor de ‘serieuze popliefhebber’ geen enkel recht hebben op een eigen carrière en zou hij per definitie nooit serieus genomen moeten worden met zo’n achtergrond. Want boybands waren toch door platenmaatschappijen en in hun kielzog opererende en op geld beluste kinderlokkers, die met akelige, bedachte (non-)muzikale concepten en formats hun geld verdienden? Over N-Sync heeft niemand het meer. Timberlake is in dat opzicht vergelijkbaar met Robbie Williams: nadat de wereld verlost werd van al die boyband-ellende hebben enkele van de jongetjes van weleer een serieuze solocarrière opgebouwd en hebben sommige daarvan daarmee hun enigszins besmette verleden van zich af kunnen schudden. En dan kon enkel door muziek te maken die een breder bereik had dan 16-jarige kronkelende en vochtige pubermeisjes, die ooit hun grootste doelgroep was.

Met zijn debuutalbum Justified slaagde Timberlake erin om een behoorlijke indruk achter te laten: het was een redelijk volwassen album, dat genoeg power had om de hitlijsten omver te blazen. Niet in de laatste plaats door de baggervette productie van The Neptunes en Timbaland. En 10 jaar na de release is Timberlake’s debuutalbum nog steeds een statement dat staat als een huis. Net zoals dat ooit met George Michael het geval was toen hij met Wham! stopte, was ook Timberlake al in zijn early 20’s een Hele Grote Jongen geworden, die bewees de druk aan te kunnen en daardoor in staat kon zijn om op eigen kracht zijn toch al niet geringe carrière succesvol voort te zetten.

Na Justified duurde het vervolgens vier jaar vooraleer de opvolger FutureSex/LoveSounds verscheen. Het manneke nam de tijd en liet zich vooral niet opjagen om snel te komen met een vervolg. En opnieuw was Timbaland weer van de partij en werd de plek van The Neptunes achter de mengtafel ingenomen door Nate “Danja” Hills, Jawbreakers en Rick Rubin. FutureSex/LoveSounds was met maar liefst zes singles (waarvan er vier in de Amerikaanse hitlijsten eindigden op nummer 1) en een slordige 10 miljoen verkochte exemplaren een bijna niet te overtreffen succes. Artistiek en productioneel gezien was FutureSex/LoveSounds een muzikale tuttifrutti, waarop een aantal regelrechte klassiekers zijn te vinden, maar daarnaast ook tracks bevat, die het beste zijn te vergelijken met een akelig soort glijmiddel dat vooral als een paling in het snot overal afglijdt. Het werken met verschillende producers doet bijna geen enkel album goed en dus ook niet op FutureSex/LoveSounds. Maar wanneer de beste nummers achter elkaar worden afgespeeld, blijkt toch dat dat het grootste deel van het album behelst en is het eindoordeel van Timberlake’s tweede album bovengemiddeld positief en is het een schijf die nog niks aan kracht heeft ingeboet en geenszins gedateerd klinkt of aan slijtage onderhevig is.

En nu ligt meer dan zes jaar later de opvolger The 20/20 Experience in de (al dan niet digitale) winkel en verscheen dit derde album redelijk onverwacht. Timberlake heeft na FutureSex/LoveSounds zijn muzikale verrichtingen even op een laag pitje gezet en hield hij zich vooral bezig met het spelen in films en nam hij af en toe eens een duetje op met uiteenlopende artiesten zoals Madonna, Duran Duran, Lil Wayne en 50 Cent. Voor een eigen album was er even geen tijd en had hij er even geen zin in. Want Timberlake had vooral andere, lukratieve klusjes en zo lang er te kiezen viel, dan is het logisch om voor de leukste schnabbels te gaan.

Ondanks al die nevenactiviteiten was het zomer 2012 toch weer tijd om te werken aan een nieuw album en na ruim een half jaar klooien en rommelen in de studio is het resulaat te beluisteren op The 20/20 Experience, dat in januari 2013 vooraf werd gegaan met de single Suit & Tie, dat als representatief kan worden gezien voor wat er allemaal op het album is te vinden. Want The 20/20 Experience is geen FutureSex/LoveSounds en al helemaal geen Justified. Nee, The 20/20 Experience is een behoorlijk ambitieus werkstuk waarop lange, uitgesponnen composities zijn te vinden, waar productioneel alles uit de kast wordt getrokken en van de kleine meisjes die ooit tot zijn harde kern fans behoorden nogal wat uithoudingsvermogen vraagt. Maar dat ook vraagt van al die andere lui die Timberlake wel een aardig zangertje vonden en zijn twee uitgebrachte albums in de kast hebben staan.

In de speler zit de DeLuxe versie, die DeLuxe is omdat er twee extra nummers op staan. Want dat is tegenwoordig al genoeg om er dan een paar euro extra voor te vragen. Platenmaatschappijen blijven wat dat betreft met dit soort rotgeintjes nog steeds een ontzettende irritante bedrijfstak, waar je ook nu weer op een DeLuxe manier onnodig geld uit je zak wordt geklopt, terwijl die twee extra tracks zonder al teveel moeite binnen de maximaal te benutten ruimte van de CD passen. En die DeLuxe versie herbergt dan in totaal 12 nummers en heeft een aangepaste cover. En kost twee euro meer dan de standaardversie met 10 nummers, waarvan het bestaansrecht redelijk onduidelijk is.

De opener Pusher Love Girl komt traag op gang, zit vol rake breaks en waant de zoete geur van Prince er de hele tijd rond zonder dat de grote kleine man uit Minneapolis klakkeloos geript wordt maar met respect wordt behandeld. Justin Timberlake’s muzikaal ingeslagen weg op dit nieuwe album, die vooral veel zwoele geilheid bevat, blijft het grootste deel van het album de dienst uitmaken en is de teneur vooral muziek die niet voor de dansvloer is bestemd, maar bij voorkeur onder plakkerige omstandigheden het beste tot zijn recht komt. Het als bekend veronderstelde Suit & Tie heeft een subtiel tikkende beat en bevat allerlei geluidjes, die alle kanten uitwaaieren en een uitermate catchy refrein. Een terechte singlekeuze. Strawberry Bubblegum moet als gewenning groeien en ontstaat na een aantal draaibeurten een aanstekelijk en breekbaar miniatuurtje, waarin Timbaland kiest voor de detaillering in een hele diepe productie. Timberlake grijpt ook heel veel en vaak terug naar de soul en laat op That Girl horen dat neosoul niet desastreus hoeft uit te pakken. Geen bubblegumgedoe of slappe nepsoul, maar een authentiek geluid, ondanks die batterij electronica. Soul kan dus best wel digitaal opgediend worden, zonder aan soul in te boeten. En met Let The Groove In komt er eindelijk een beetje tempo in The 20/20 Experience, alhoewel ook deze track de uitbundigheid mist, zoals die te vinden was op Justified, dat debuut dat zo ver verwijderd is van wat allemaal op dit laatste Timberlake album gebeurd. Om vervolgens vier nummers lang weer terug te keren in de stroperigheid, dat het hele album zo kenmerkt. De afsluiter Body Count is zoals de meeste mensen Timberland kennen: staccato, vierkant en afgemeten R&B en vooral voer voor de dansvloer. Met een score van 2 out of 12 komt die vloer er behoorlijk bekaaid vanaf. Maar dit is een bewuste keuze van Timberlake, want The 20/20 Experience is primair geen dansalbum.

En na ruim 70 minuten playing time is de eerste indruk van The 20/20 Experience meer dan positief: Justin Timberlake heeft moeite gedaan om vooral niet voort te borduren op wat we al van hem kennen, maar doet ook geen poging om de intellectueel uit te hangen en muziek te maken, die niet bij hem past. Timberlake blijft desalniettemin toch een product van de huidige tijd, waarbij de verpakking even belangrijk is als de inhoud en wordt vooral niks aan het toeval overgelaten. Maar in dat omhulsel zijn 12 met zorg geproduceerde en gecomponeerde nummers te vinden, waarbij de inmiddels 32-jarige een voor zijn doen knap werkstukje (of stukje werk?) aflevert. De muziek klinkt als een klok, de sfeer is goed, de nummers hebben genoeg diepgang en wordt het gegoten in een uitmuntend klinkende productie. Voer voor op het berenvel of te ondergaan bij een ondergaande zon. The 20/20 Experience is er voor allerlei doeleinden en voor even zoveel omstandigheden. Bij voorkeur met aangenaam gezelschap. Steek die kaarsen maar aan en trek die fles wijn maar open.