Jurgen Burdorf
Straight Up Guitar
Jurgen Burdorf is een betrekkelijk nieuwe ster aan het Nederlandse muziekfirmanent, maar levert met dit volledig instrumentale album een stevig staaltje van kunnen en compositorisch vernuft af. Op de hoesfoto prijkt zijn Les Paul-gitaar, dus de toon is al bij voorbaat gezet.
Toen Burdorf (1980) op tienjarige leeftijd voor het eerst Mark Knopfler hoorde, besloot hij gitaar te gaan spelen. Andere voorbeelden zijn Bill Frisell, Steve Lukather en de wat vergeten Nederlandse gitaargrootheid Eef Albers. Hij studeerde jazzgitaar aan het Conservatorium van Amsterdam, maar heeft zich nooit blindgestaard op één stijl. Zijn band bestaat verder uit toetsenist Tico Pierhagen, bassist Hugo den Oudsten en drummer Léon Klaasse.
De Gibson Les Paul is/was het ‘weapon of choice’ van gitaarvirtuozen als Eric Clapton, Peter Green, Jimmy Page, Gary Moore, Slash, Jan Akkerman en Ruben Hoeke. Maar Burdorf beperkt zich geenszins tot de ‘van dik hout zaagt men planken’- aanpak die vaak met deze gitaar wordt geassocieerd. In opener Going Places laat hij zijn Les Paul lekker en verrassend melodieus knorren en brommen. Qua aanpak en stijl doet hij ook wel denken aan Robben Ford, gelardeerd met jazz, country en zelfs Oost-Europese volksmuziek. Zelf zegt hij ook bands als Little Feat en The Allman Brothers Band tot zijn voorbeelden te rekenen.
De instrumentbeheersing en timing van alle muzikanten zijn indrukwekkend. Ze rijgen thema’s aan elkaar met het grootst mogelijke gemak. Erg knap ook, hoe ze een melodie ombuigen in een richting die je niet ziet aankomen. October doet qua sfeer en melodie denken aan Jeff Beck en John Martyn. Feels About Right en Flying Saucers herinneren aan de betere fusion en jazzrock uit de late jaren zeventig. Het thema van Something’s Buzzing ademt weer vintage Eric Clapton en JJ Cale, zonder een kopie te worden.
Let wel, dit is een album, voor gitaarliefhebbers. Een breed publiek zullen Burdorf en zijn begeleiders hiermee waarschijnlijk niet trekken. Melodie en instrumentbeheersing zijn voor hen belangrijker dan gemakkelijke melodieën of hits schrijven. Als Europese muzikant hoef je niet onder te doen voor Amerikanen, laten deze mannen horen.