Jura klonk me aanvankelijk wat vaag en exotisch in de oren, maar achter deze naam gaan meestergitarist Ruben Hoeke en zanger-gitarist Jan Blaauw schuil. Begin deze eeuw werkten de twee al naar grote tevredenheid samen, schreven samen liedjes en namen een album Freedom Road op. Later ging het duo met een volwaardige band op stap, maar stopte de samenwerking vrij plots weer.

Tot ze eind 2013 weer de koppen bij elkaar staken. De uitkomst is dit vrij kaal en eenvoudig opgenomen en geheel gedragen door Blaauw’s krachtige, gekwelde vocalen en hun akoestische gitaren en Hoeke’s elektrische gitaarsolo’s. Dat lijkt misschien mager, maar het geluid staat als een huis. Ruben Hoeke (38) is de zoon van de in 1999 overleden legendarische boogiewoogie-pianist Rob Hoeke. Hij is een zeer begenadigde blues- en rock-gitaarheld, met voorliefde voor het monumentale geluid van de Gibson Les Paul. Jan Blaauw is een singer-songwriter met een rauwe, luide en doorleefde stem. Zijn stem en teksten klinken naar niet-rookvrije kroegen en drinken onder de 18 jaar, kortom het echte leven. Misschien dat zijn Engelse uitspraak niet altijd je van het is, maar zijn eerlijkheid maakt het allemaal meer dan goed.

In het eerste nummer Hell’s Like Paradise zet Hoeke direct de toon met een vlammende solo, waarmee hij zich wat mij betreft in een Nederlandse gitaartraditie plaatst die eerder door Jan Akkerman, Eelco Gelling en Rudy de Queljoe is ingezet. Ook de blues wordt niet vergeten. Times Ain’t Right, met Ralph de Jongh, doet wat denken aan het door Keltische folk gekleurde akoestische werk van Rory Gallagher. In Mortgage Slaves bezingt en bespot Blaauw de hardwerkende medemens die krom ligt voor zijn huis. Hung My Head is de enige cover, van Sting, maar ook dat nummer zetten de mannen naar hun hand.

Sterke combinatie en een fijn, rauw en eerlijk album.