De Amerikaanse multi-instrumentaliste en zangeres Julia Shapiro zit in verschillende rockbandjes, waarvan Chastity Belt en Childbirth de bekendste zijn. Beide hebben als basis een 90’s riot grrrl insteek. Je weet wel, feministisch georiënteerde punk, noise-, rock’n roll – noem het maar op. Daarbij valt wel op dat Chastity Belt met de jaren steeds donkerder en meer emotioneel is gaan klinken. Zelfs een beetje uitgeblust, vermoeid. Dit vermoeide hoorde je ook terug op Shapiro haar eerste soloalbum, Perfect Vison. Toch viel er vooral een heerlijke dreampop sfeer te horen, met lekker gruizige gitaren en etherische vocalen die zowel donker als lichtvoetig konden klinken. Er was zelfs een sprankje hoop…

Al bij het opzoeken van het woord ‘Zorked’ zinkt de moed je in de schoenen. Shapiro’s press release zegt er zelf dit over namelijk: “Zorked: what happens when you end up thunderbaked, as in extremely stoned–or in any situation where you feel not sober. You can feel so tired you’re zorked. In fact, any state, so long as you’re a little out of it, qualifies.”. Met die kennis in het achterhoofd komt opener Death (XIII) al gelijk aan als een mokerslag. Vooral komt dit omdat de loodzware doomy omlijsting doet denken aan bijvoorbeeld Phil Elverum op zijn meest inktzwart en verstikkend. Het besef dat we ook tekstueel niet op hoop hoeven te reken is er al gauw op Come With Me waar ze zingt, take me to awful places now. feel free to help me come back down” Gezien de andere teksten in dit lied, zou het zowel over die bad paddotrip kunnen gaan (red.: waar het woord Zorked aan refereert)  als haar persoonlijke situatie, waarbij ook een stukgelopen liefdesrelatie nog een grote rol speelt. Een vleugje psychedelica dat ook weer opduikt op het grotendeels instrumentale Reptile! Reptile!, waar haar gemompelde woorden over een schildpad kant nog wal raken. Gelukkig, dat er tussen alle lamlendige hopeloosheid ook nog ruimte is voor pikzwarte humor in Do Nothing About: “some guy with a stupid face told me to smile more. Such good advice, I never thought of that before”

Waar dit album verschilt met de voorganger is dat het nu nog meer instrumentaal het donker opzoekt. Ja, nog steeds is er ruimte voor heerlijk lichtvoetige dreampop die in sterk contrast staat met de hopeloosheid van de lyrics. De afsluiter is zelfs een zachtjes voortkabbelende ballad die je met akoestische gitaar en etherisch zang heerlijk in slaap wiegt. Op die momenten doet het je de nare sfeer vergeten en is het heerlijk dromen. Maar dan komt er weer een doomy passage of een dissonante noise-uitbarsting: terug op aarde! Zo is Zorked een angstaanjagende reality-check geworden, met bedrieglijk wonderschone momenten.