Als je de grijze arbeidersstad Charleroi als basis hebt, dan verwacht je vooral leegte en wanhoop in de uitvoering terug te horen. Al roept de haastig gespeelde muziek van Josh & Pony wel de drang tot escapisme op. Zichzelf presenterende met paardenmaskers en Zorro ooglapje maakt deze band met de nodige gekte het publiek nieuwsgierig. Wie of wat verschuilt zich onder deze vreemde uitdossing. Hebben we te maken met een geniale maffe act of juist serieuze hardwerkende artiesten. In tegenstrijd met de grauwe woonplaats klinken deze Walen juist opgewerkt, vrolijk en vooral erg kleurrijk. Het heeft het cabareteske van het Parijse Moulin Rouge, sensualiteit weggestopt in boa’s en pauwenveren. Een hoog showgehalte waaronder de triestheid van de zelfkant voor de buitenwereld verborgen is.

Het samenwerkingsverband tussen de aantrekkelijke mysterieuze frontvrouw Josette Ponette en de rockers van The Ponymen wordt gemakshalve voor de eerste plaat Hippodrome Club tot Josy & Pony ingekort. Onder deze naam verschijnt nu hun tweede album Eponyme. De oorspronkelijke surfpop basis van de begeleidingsband heeft ontwikkelt zich samen met de rijpere zuchtmeisje chansons tot een unieke eigen sound. Hierbij is meer dan genoeg ruimte voor allerlei invloeden die het etiketje retro opgeplakt krijgen. Na een wazig intro gaan we op zoek naar een radiozender met opzwepende vakantiemuziek welke in het springerige Secte Equestre gevonden wordt. We reizen naar plaatsen af als het door de jetset bezochte Cannes, waar we nieuwe allesbepalende modeverschijnselen tegenkomen. Josy & Pony zetten zichzelf als zelfverzekerde trendsetters neer. Schaamteloos wordt er met eigen gemaakte kunstvormen geparadeerd.

Met schreeuwerige punkie discozang wordt er met La Criniere in de seventies geshopt. De nalatenschap van Les Rita Mitsouko lijkt de basis voor het nonchalante Sullivan te vormen. Het typerende avontuurlijke buiten de hokjes denken van de Belgische muziekscene dringt zich hier ook op. De Amerikaanse gitaarsound die eind jaren tachtig de soundtrack van het komende decennia vormt kopt het vervolgens in. Al trippend in misvormde stemcollages en herhalende basakkoorden kondigen ze Anon Petit Con aan. Met de nodige krautrock ingrediënten maken ze het eigen. Dat Duitsland de basis voor dit genre vormt wordt met overtuigende Franstalige vocalen cynisch weggewuifd. Nog explosiever en geladen flipperen ze op standje tilt in het heen en weer stuiterende Indecent Pur-Sang.

Chemical beats en waarschijnlijk ook genotsmiddelen bestaande uit datzelfde goedje geven het psychedelische Deux Chevaux Mustang nog meer glans. Het is allemaal voorbereidend werk voor het afsluitende Epilogue: Manege A3. Een kwartier lang wordt je aan herhalende mantra samplers, vervreemdend gezoem en andere eigenaardigheden blootgesteld. Alle hiervoor opgebouwd credit gooien ze te grabbel. Nee, we krijgen nog steeds geen inzicht in wat er in de kopjes van Josy & Pony omgaat. Eigenlijk interesseert het mij steeds minder of het een doordachte slimmigheidje is, of een verlegen vorm van plankenkoorts. Het past gewoon perfect bij de mystiek die ze uitstralen.