Hij zag zijn vrienden naar de universiteiten uitzwermen maar Hedley verhuisde op zijn negentiende vanuit Florida naar Nashville. Met zijn machtige stem en capaciteiten als gitarist en fiddleman geraakte hij meteen op de podia van de honky tonks in het Countrymekka waar hij als een soort levende jukebox, vaak voor de toeristen verzoekjes speelde. Hedley pikte een en ander op van collega muzikanten. Ondertussen is hij een zelfverklaarde ’singing professor country & western’ die de historiek van het genre grondig analyseerde en er bovendien een geloofwaardig eigen repertoire mee uitbouwt.

Op het in 2018 uitgebrachte Mr.Jukebox wordt die vergaarde kennis uitvoerig geëtaleerd. George Jones, Ray Price en Glen Campbell en vooral het balladewerk dat die illustere countrylui tot halfweg de jaren zestig uitbrachten, vormt de blauwdruk waarop Hedley zijn gepersonaliseerde tearjerkersverder uitwerkt in een met zorg gearrangeerd geheel aangevuld met strijkers en koortjes die de spirit van lang vervlogen tijden uitademen.

In de jaren negentig helde de country door de overdaad aan popinvloeden over naar een soort mainstream dat in de tweede helft van de jaren negentig  verder uitgehold werd. Een evolutie die Hedley niet ontgaan was. Neon Blues toont aan hoe het had kunnen klinken zonder overdadige productie en overwicht van de popgetinte orkestratie.

Country & Western plaatst de muzikale missie nog eens in de spots, vanaf Broke Again worden we terug gekatapulteerd naar de tijd van de afgeladen saloons en honky tonks. Rollende pianoflitsen flankeren de door fiddle en vlijmscherpe Telecaster aangedreven tracks. Als de drumroffels enigszins gedempt worden en daar zo’n jankende pedalsteel bijkomt komen we bij de blues van de blanke man. In dit geval een eenzame cowboy die zijn verdriet verzuipt in een  rumoerig saloonfestijn. Het laaft de knagende pijn maar weet die nooit helemaal te verjagen.

Old Heartbroke Blues beschrijft bijzonder accuraat de onderliggende mistroostigheid bij de uitbundige sfeer in zo’n verweerde saloon. Na het in gestrekte draf voorblij flitsende Neon Blue wordt de waarschuwende toon die weerklinkt in Burry Me With My Boots totaal genegeerd. Er is nog hoop, in tegenstelling tot de verwachtingen is ware liefde ook in de plaatselijke saloon te vinden, onthult Hedley in Found in The Bar.

Ter afsluiting is er nog een mooie hommage aan Roger Miller, een weergaloze uitvoering van River in the Rain. Als er iemand bestaat die het traditionele countrygenre anno 2022 kan reanimeren moet het Joshua Hedley zijn.