×

Recensie

Roots

15 maart 2021

Josephine Foster

No Harm Done

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Fire

No Harm Done Josephine Foster Roots 3.5 Josephine Foster – No Harm Done Written in Music https://writteninmusic.com

Na het erg lange Faithful Fairy Harmony van ruim 75 minuten komt de uit Colorado afkomstige Josephine Foster nu met een compacter geheel, waarvoor ze net iets meer dan de helft van die tijd voor nodig heeft. Mede hierdoor komt No Harm Done veel meer dan de voorganger tot zijn recht. Er staan geen mindere nummers op, en het kenmerkende geluid blijft volledig intact, al zijn er hiervoor waarschijnlijk net zoveel liefhebbers als tegenstanders te vinden. Heb je niks met deze bijzondere Amerikaanse singer-songwriter, dan haak je na een tweetal songs af. Ik behoor tot die andere doelgroep, waar ik mij dan ook voornamelijk op richt.

De jonge geest van een veertiger in een oud lichaam dus. Nog steeds komt het bij mij allemaal vooroorlogs over, alsof we honderd jaar terug in de tijd zijn geplaatst. Een beetje evangelisch kerkelijk met hier en daar wat rituele New Orleans begrafenis blues. Dan weer wat ouderwets landelijk, omgeven door Tennessee country folk maar dan niet zozeer maatschappij kritisch. Semi-romantisch, de dromerige ballade klaagzang van een vrouw die eenzaam achterblijft als haar man er op uit trekt. Of om ver van huis te gaan werken, of om te strijden voor het een of andere goede doel. Schrijnende fragiele vocalen fladderen er als een ontstemde zingende zaag doorheen.

Dit maal kiest Josephine Foster om de overige omlijsting aan gitarist Matthew Schneider over te laten. Samen sluiten ze zichzelf in een Nashville studio op om met minimale middelen naar een maximaal effect te zoeken. Al poogt ze nu veel minder om met ouderwetse opnametechnieken een krakkemikkig roots sfeertje te creëren. De pianobar begeleiding is met gemak in een Ennio Morricone spaghettiwestern achtergrond decor te herplaatsen. Gedateerd en wat stoffig door het opwaaiende woestijnzand, met die kenmerkende werkloze zondagmiddag drinkebroers kroegbeleving. Druilerig, gezapig en lichtelijk lamlendig. Je mist alleen nog de in mineur afgestemde mondharmonica en de meehuilende prairiehonden die zich als natuurlijk achtergrondkoortje bij haar voegen.

Het avondrood van de ondergaande zon schijnt door de aansluitende desert country van The Wheel Of Fortune heen, waarbij Matthew Schneider door de cowboy eenzaamheid zijn meerwaarde bewijst die in zijn pedal steel gitaarspel langzaam de weg naar die flatline horizon vervolgt. De spookachtige backing vocals staan Josephine Foster als jammerende geesten uit het verleden bij, wijs, geleefd en vol ervaring. How Come Honeycomb waait met die deprimerende gemoedstoestand van uitgerangeerde sjokkende paarden mee welke als oude versleten viervoeters in een bejaardenhuis van afgeschreven dieren steeds datzelfde rondje lopen. Waarna de plaatselijke slager ze uiteindelijk uit hun lijden verlost, en een taai stukje vlees voorschotelt. Dat is het soms wel, een beetje taai en afgeserveerd.

Ze mag er in het vervolg wel wat meer variatie en een andere saus aan toevoegen. Hierdoor komt het minder als een oubollige bereidwijze volgens grootmoeders recept over. Uitgekauwde prak van gisteren, welke we opnieuw opgewarmd voorgeschoteld krijgen. Deze kant van Josephine Foster kennen we ondertussen wel. Josephine Foster verstaat de kunst om haar songs een conventioneel randje mee te geven, waardoor ze de indruk opwekt dat het allemaal traditionele klassiekers zijn die ze in een eigentijds jasje heeft gestoken. Luie schommelstoel tracks, die onbewust op het ritme van de steeds maar op de grond afzettende voeten beweeglijk aangenaam heen en weer meewiegen.



  1. Freemason Drag
  2. The Wheel of Fortune
  3. Conjugal Bliss
  4. Love Letter
  5. Sure am Devilish
  6. Leonine
  7. How Come Honeycomb
  8. Old Saw