Jordan Rudess
Wired For Madness
Jordan Rudess is in het dagelijks leven toetsenist bij Dream Theater. Die band bracht in het eerste kwartaal het ijzersterke Distance Over Time uit. Op dat album keerde de band terug naar de hoogtijdagen van Awake en Images & Words. Rudess kan zijn rijke muzikale fantasieën niet volledig kwijt bij Dream Theater en brengt daarom regelmatig soloplaten uit. Al direct bij de eerste luisterbeurt is duidelijk dat Rudess barst van de ambitie want hij heeft werkelijk een stortvloed aan ideeën in zijn muziek verwerkt.
Tijdens het beluisteren van dit album vragen we ons geregeld af of we in uitzending van “Tussen kunst en kitsch” zijn beland; imposante symfonische rockpassages worden afgewisseld met kitscherige fragmenten. Enerzijds levert Rudess een gevarieerde muzikale hutspot af, anderzijds wisselt de sfeer van de muziek zo vaak dat je wel schizofreen moet zijn om het allemaal te kunnen waarderen. Vanuit muzikaal technisch perspectief zit de muziek goed in elkaar, maar compositorisch emotioneel perspectief raakt het me nauwelijks. De eerste twee nummers duren samen meer dan een half uur en laveren van Dream Theater en Liquid Tension krachtpatserij naar klassiek pianospel, elektronische popmuziek, musical- en filmmuziek tot progrock in het straatje van Alan Parsons in de jaren zeventig.
Rudess heeft een indrukwekkende cast ingehuurd met mensen als Marco Minnemann, Rod Morgenstein, Elijah Wood, Vinnie Moore, Guthrie Govan, Joe Bonamassa en John Petrucci. Hun bijdragen komen echter niet altijd uit de verf omdat ze soms simpelweg te kort zijn. James LaBrie (zijn Dream Theater maatje) komt ook een paar regels zingen. Dat doet hij verdienstelijker dan Rudess zelf want die blijkt hiervoor geen aanleg te hebben. Sterker nog, zijn vlakke stem trekt het niveau omlaag. Het “Schoenmaker blijf bij je leest” credo is hier zeer zeker van toepassing.
Op de tweede helft van het album krijgen we wat meer behapbare nummers voorgeschoteld die variëren van bluesrock (met Bonamassa) tot progressieve rock en jazz. De Zappa invloeden komen het sterkst naar voren op Drop Twist en de klassieke muziek op Just For Today. Het best verteerbare nummer is Just Can’t Win dat dankzij de blazerssectie voor een vrolijke noot zorgt. Rudess heeft al heel wat soloplaten gemaakt waarvan ik het merendeel nooit heb gehoord. Dit goed geproduceerde album is bepaald geen aanmoediging om die platen is te gaan luisteren. Ik houd het wel bij Dream Theater en Liquid Tension.
Huiskamervraag is natuurlijk in welke mood de luisteraar moet zijn om dit album van begin tot eind te appreciëren?