‘Echte blues’ bestaat nog’, neem nu Jontavious Willis, de man uit Greenville in Georgia groeide op in een rurale omgeving die evenals andere staten in het Diepe Zuiden de blues uitademt. Je kan er evenmin niet om de gospel heen, als kind zong hij  aangespoord door opa in de Mount Pilgrim  Baptist Church. Als tiener ruilde Jontavious die seculiere gezangen om voor aardse blues. Taj Mahal  pikte hem in 2015 op als een soort wonderkind en nodigde hem enkele jaren nadien uit om tijdens de gezamenlijke tournee met Keb Mo’ de openingsact te verzorgen.

De opmerkelijke benadering met een combinatie van markant snarenwerk met doorleefde soulzang    is hier ongetwijfeld niet vreemd aan. Op de tweede langspeler steken Mahal en Mo een handje toe al co-producers, het toepasselijk getitelde Spectacular Class illustreert naast Willis’ klasse als akoestisch fingerpicker zijn meesterschap op elektrisch versterkte gitaar. Het is bovenal het songs werk dat imponeert in een veelzijdig repertoire dat akoestische countryblues uit de Mississippi Delta en de Piedmont stijl verenigd, naast de rijk geschakeerde variant uit Texas.

“Come on folks and lets take a ride we going down to Georgia on the Alabama side”, zingt Willis In de titelsong West Georgia Blues. De opener schetst de  oorsprong van de blues en zijn eigen voorgeschiedenis in zijn geboortestaat, een met voordracht van streekgenoten Lloyd Buchanan en Jayy Hopp versterkte a capella intro met enkel handclaps als begeleiding, een uitbundige invitatie om hem te vergezellen door het rijke erfgoed van de blues.

Een uitnodiging die we maar al te graag aanvaarden in een door de bluespioniers geïnspireerde muzikale trip. Vanaf Charlie Brown Blues herleeft de authentieke country blues, sublieme picking duikt op in Broken Harted Moan en het ritmische Rough Time Blues, het meer ingetogen Ghost Woman en Too Close to the Fishing Line. Onveranderlijk dat beklemmende gevoel uitademend dat illustere voorgangers als Tampa Red en Blind Lemon Jefferson en talloze anderen destijds introduceerden.

Als er zich muzikanten  naast percussionist en gitarist Jayy Hop en Rodrigo Mantovani  en pianoman Ethan Leinwand rond Jontavious, die de elektrische gitaar opdiept, verzamelen verzeilen we in een broeierige sfeer met Keep,Your Worries on the Dancefloor. Het met ruige en puntige gitaarfrases  en dartel klavierwerk gelardeerde Lula Mae  en A Lift Is All I Need lonken onbeschaamd naar de juke joints van weleer. In een driftig Lost Ball waart onmiskenbaar de geest van Muddy Waters rond op slepende bluesritmiek.

Aansluitend debiteert Jontavious nog een even aanstekelijk Jovantious’ West Georgia Grind, een rudimentaire instrumentaaltje dat alle twijfel wegveegt. Jontavious verenigt het verleden met de toekomst van het bluesgenre, persoonlijke uiterst, geïnspireerde bijdragen klinken door in de meesterlijke verrichtingen van deze lichtjes fantastische songsmid en muzikant ui Georgia.