Komt het nu dan eindelijk goed met Jonathan Jeremiah? Het Nederlandse publiek loopt vanaf het belachelijk sterke A Solitary Man debuut terecht al jaren met hem weg, maar het Britse thuisfront raakt maar niet overtuigd. De donkerbruine geoliede soulmachine van Michael Kiwanuka sleept daar de een na de andere hooggewaardeerde prijs binnen. Jonathan Jeremiah maakt vrijwel succesloos vijf platen treurend lang gebruik van dezelfde soort filmische orkestrale arrangementen, dezelfde soulpijn achtergrondkoortjes en dezelfde retro seventies roodoranje bloemetjesbehang benadering. Het blijft zijn kenmerkende geluid, maar hij voegt ook nu de nodige verfijning van stem en begeleiding toe.

Och, misschien is hij wel met die best bewaarde geheim status tevreden, er is hem zeker meer gegund. Waar menigeen artiest van droomt maakt hij al met zijn tweede Gold Dust plaat waar. Die samenwerking met het Metropole orkest neemt niemand hem meer af. Leg het in de weegschaal, en ga je dan voor kwaliteit of kwantiteit. Deze Londense singer-songwriter kiest overduidelijk voor die eerste optie, en lukt het hem toch ooit om het selling the drama succesverhaal in het Verenigde Koninkrijk voort te zetten.

Nederland is in ieder geval heilig, en dan is het nog maar een kleine weg naar de Amsterdamse Bethlehemkerk waar hij samen met het Sinfonietta strijkorkest het deftige Horsepower for the Streets opneemt. Een soulpriester die voor een buitenlandse parochie preekt, al staat het hierbij zijn overtuigingskracht nergens in de weg. Een noodgedwongen wereldreiziger, een forens die de overtocht naar het Europese vasteland afdwingt, de rust van Bordeaux opzoekt om zich tot nieuw materiaal te laten inspireren. Herboren in de zoveelste reïncarnatie, waarmee hij zijn naakte ziel voor de zoveelste keer bloot geeft. Hoeveel meer kan hij nog geven, hoe diep kan hij nog tot het uiterste gaan. Nou heel diep dus.

Bestrijdt de verwilderde wereld met liefde, geef angst geen naam. Of het echt zo simpel is betwijfel ik, maar iets meer hippie ideologie is niet verkeerd. De zachtheid van het Horsepower for the Streets titelstuk vermengt zich met krachtdadige woorden. De granieten hartenkreet als melodieus antwoord, waarachter de zwartdiamanten schittering zich schuil houdt, versterkt door het berustende achtergrondsoulkoor van Hannah Nicholson, Phoenix Dawson en Rosario Dawson.

Jonathan Jeremiah vaart op de geluidsgolven van de weg wijzende violen zijn eigen koers en ademt het krakende nostalgische gevoel uit. De hartgrondige tragiek van het pandemieleven, de voordelen van het loslaten overstemmen vreugdevol de twijfel. Hartgrondige tragiek van het observerende stille pandemieleven waar luidruchtige sirenes het tempo van het bestaan bepalen. Opoffering van het intense houden van het leven, voor die kleine genotmomenten die voorheen door haastige vluchtigheid in de verdringing raakten.

Grauwgrijze buien spoelen vast geklonterde problemen weg om de zonneschijn vrij spel te geven. Hoopvol, met een positieve alles komt goed houding. De knieval voor de genade, welke als een mokersteen de zware zak aan bagage van deze hedendaagse rondtrekkende minstreelnomade vormt, waaraan de magnetische aantrekkingskracht van de aardse zielenleed kwesties kleeft. Jonathan Jeremiah kijkt het spiegelbeeld van zijn binnenste gedeelde smart recht in de ogen. Dit ben ik, hier sta ik, hier wil ik naar toe. Nooit eerder klinkt deze singer-songwriter zo kwetsbaar zelfverzekerd. Je kan de herfst niet beter beginnen dan met deze verfijnde kastanjebruine najaar amuse.