Zou het nu dan eindelijk goed komen met Jonathan Jeremiah? Het Nederlandse publiek loopt vanaf het belachelijk sterke A Solitary Man debuut terecht al jaren met hem weg, maar het Britse thuisfront wil maar niet overtuigd raken. De donkerbruine geoliede soulmachine van Michael Kiwanuka sleept daar de een na de andere hooggewaardeerde prijs binnen. Jonathan Jeremiah maakt vrijwel succesloos treurend vijf platen lang gebruik van dezelfde soort filmische orkestrale arrangementen, dezelfde soulpijn achtergrondkoortjes en dezelfde retro seventies roodoranje bloemetjesbehang benadering. Het blijft zijn kenmerkende geluid, maar hij voegt ook nu de nodige verfijning van stem en begeleiding toe.

Och, misschien is hij wel tevreden met die best bewaarde geheim status, er is hem zeker meer gegund. Waar menigeen artiest van droomt weet hij al met zijn tweede plaat Gold Dust waar te maken. Die samenwerking met het Metropole orkest neemt niemand hem meer af. Leg het in de weegschaal, en ga je dan voor kwaliteit of kwantiteit. Deze Londense singer-songwriter kiest overduidelijk voor die eerste optie, en toch moet het hem ooit toch lukken om het selling the drama succesverhaal in het Verenigde Koninkrijk voort te zetten.

Nederland is in ieder geval heilig, en dan is het nog maar een kleine weg naar de Amsterdamse Bethlehemkerk waar hij samen met het Sinfonietta strijkorkest het deftige Horsepower for the Streets opneemt. Een soulpriester die preekt voor een buitenlandse parochie, al staat het zijn overtuigingskracht hierbij nergens in de weg. Een noodgedwongen wereldreiziger, een forens die de overtocht naar het Europese vasteland afdwingt, de rust van Bordeaux opzoekt om zich tot nieuw materiaal te laten inspireren. Herboren in de zoveelste reïncarnatie, waarmee hij zijn naakte ziel voor de zoveelste keer bloot geeft. Hoe meer nog kan hij geven, hoe diep nog kan hij tot het uiterste gaan. Nou heel diep dus.

Bestrijdt de verwilderde wereld met liefde, geef angst geen naam. Of het echt zo simpel is betwijfel ik, maar iets meer hippie ideologie zou niet verkeerd zijn. De zachtheid van het Horsepower for the Streets titelstuk vermengt zich met krachtdadige woorden. De granieten hartenkreet als een melodieus antwoord, waarachter de zwartdiamanten schittering zich schuil houdt versterkt door het berustende achtergrondsoulkoor van Hannah Nicholson, Phoenix Dawson en Rosario Dawson.

Jonathan Jeremiah vaart op de geluidsgolven van de weg wijzende violen en zijn eigen koers en ademt het krakende nostalgische gevoel uit. De hartgrondige tragiek van het pandemieleven, de voordelen van het loslaten overstemmen vreugdevol de twijfel. Hartgrondige tragiek van het observerende stille pandemieleven waar luidruchtige sirenes het tempo van het bestaan bepalen. Opoffering van het intense houden van het leven, voor die kleine genotmomenten die voorheen door haastige vluchtigheid in de verdringing raakten.

Grauwgrijze buien spoelen vast geklonterde problemen weg om de zonneschijn vrij spel te geven. Hoopvol, met een positieve alles komt goed houding. De knieval voor de genade, welke als een mokersteen de zware zak aan bagage vormt van deze hedendaagse rondtrekkende minstreelnomade, waaraan de magnetische aantrekkingskracht van de aardse zielenleed kwesties kleeft. Jonathan Jeremiah kijkt het spiegelbeeld van zijn binnenste gedeelde smart recht in de ogen aan. Dit ben ik, hier sta ik, hier wil ik naar toe. Nooit eerder klonk deze singer-songwriter zo kwetsbaar zelfverzekerd. Je kan de herfst niet beter beginnen dan met deze verfijnde kastanjebruine najaar amuse.