En daar is Monnift II, de opvolger van het heerlijke debuut. Meteen ook het scharnierpunt van een ongetwijfeld knap drieluik. Want de Antwerpse gitarist Jonas Meersmans heeft plannen en zit vol ambitie om zijn wonderlijke gitaartokkels en volkse tunes met de wereld te delen. Deed hij dat eerder solo of in duo met violiste Nikki Verlinden, dan heeft hij op zijn nieuwste album ook Tinne Dehertefelt op Franse hoorn aan zijn zijde.

Het illustreert goed hoe deze ruwe diamant ontbolstert. Hoe het jonge rastalent gaandeweg zijn ambacht – bloedmooie akoestische fingerpicking in het verlengde van een held als Steve Gunn, verder bijstelt en verfijnt. Of wie nog verder gaat zoeken bij de nobele traditie van de fingerpicking folk: lui als John Fahey en Bert Jansch. Goed volk dus, dat weet hoe het met zes snaren een heel leven kan vertellen.

Meersmans neemt met Monnift II weer een diepe duik in die fingerpickingstijl, maar zet veel meer in op de dialoog met andere instrumenten zoals viool en hoorn. Dat geeft het album een geluid dat eerder aansluit bij klassieke inspiraties, al heerst er vooral tijdloosheid. De muziek is ontzéttend intiem, sober en lekker uitgepuurd.

Je merkt ook: achter dit in eigen beheer uitgegeven kleinood (hallo risico) zit geen groot marketingplan, geen businesslui in dure pakken die bezig zijn met statusupdates. Nope, Meersmans wil gewoon het liefst zijn muziek de wijde wereld in, ook als dat (financiële) risico’s inhoudt. Maar hij neemt die kans om zelfs in tijden waar streaming en the digital age steeds vaker de dienst uitmaken in te zetten op de uitgave van een prachtig uitgegeven album met wondermooi artwork. Alleen al daarvoor: hulde en respect. Dat siert hem, net als de uitgesproken open, toegankelijke en bijzonder vriendelijke natuur die hem kenmerkt.

Samen met violiste Nikki Verlinden en Dehertefelt op Franse Hoorn wekt Meersmans een nieuwe wereld tot leven. Je hoort onmiskenbaar dezelfde echo van wat hij op het debuut bracht, maar dan optimaal verrijkt in klank. Waarmee hij duidelijk wil stellen: er is in het Monnift-project nog best veel potentieel en groeimarge. Dat maakt ook dat Monnift II zeker geen zinloze herhalingsoefening is, maar net een verdere uitdieping richting onbekend terrein.

En ook al zijn de instrumentale pareltjes van uitgepuurde schoonheid die hij hier verzamelt uiterst open en toegankelijk, toch zou je misschien willen dat hij niet ineens door de hele wijde wereld aan het lijf wordt gedrukt, zodat hij zoals hij nu doet rustig verder kan zoeken en groeien. Zo ligt er nu al wel wat materiaal klaar voor Monnift III, al zit de kans er dik in dat er alsnog afgeweken wordt van het initiële plan. Het geeft ook aan hoe Meersmans veel liever voluit gaat voor het spontane en organische, met vloeiend gitaarspel dat soms herinnert aan Daniel Bachman, Ryley Walker en Steve Gunn, en daarbij steevast de kaart trekt van de wilde, ongerepte emotie en eenvoud.

Monnift II is een wonderlijk album dat in een kleine veertig minuten prachtmuziek de wereld wat mooier maakt. Rest ons nog te zeggen dat hij ook muziek componeerde in opdracht (kortfilm Broeders – Adil El Arbi/Bilall Fallah) en dat we nu al vol verlangen uitkijken naar de albumpresentatie (nu 8 september in Het Bos).