×

Recensie

Rock

29 maart 2022

Jon Spencer & The Hitmakers

Spencer Gets Lit

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Bonzerat Records

Spencer Gets Lit Jon Spencer The Hitmakers Rock 4.5 Jon Spencer & The Hitmakers – Spencer Gets Lit Written in Music https://writteninmusic.com

Bijna niks is zo onvoorspelbaar, chaotisch, lomp en uitgebeend gespeeld als de eerste Pussy Galore albums. Garagerock, maar dan wel smerig vanuit de afgesloten New Yorkse achterstandswijken bergboxen welke zelfs het gemeenste straattuig het liefste links laat liggen. Outlaw randfiguren met Jon Spencer als rioolrattenkoning. En daar tussen de anarchistische smerige druggy rock and roll uitwerpselen ligt de link met die primitieve blues sound voor het oprapen. Wankelend, op de destructieve zelfkant van het bestaan opzoekende maakt Jon Spencer met zijn echtgenote Cristina Martinez de overstap naar het net zo onbegrepen explosieve punkende Boss Hog. Cristina Martinez groeit tot alternatief sekssymbool uit, en cultheld Jon Spencer maakt de succesvolle doorstart met het net zo legendarische Jon Spencer Blues Explosion.

Het begin van de jaren negentig, jonge gasten als Albert Hammond jr. en Julian Casablancas van The Strokes, Dan Auerbach en Patrick Carney van The Black Keys en uiteraard ook Jack White van The White Stripes raken geïnspireerd door deze onorthodoxe effectieve aanpak en richten hun eigen rockbandjes op. Als rond de eeuwwisseling die garagerock revival zijn hoogtijdagen beleeft, vervlakt de baanbrekende Jon Spencer interesse. Een nieuwe veelbelovende generatie eist alle aandacht op, en de voorwerkende oudgedienden kijken vanaf de zijlijn toe.

Ondertussen zijn we alweer zo’n twintig jaar verder en duikt Jon Spencer met voormalig Sonic Youth drummer Bob Bert de studio in. Vergeet niet dat deze muzikanten samen een Pussy Galore verleden delen en elkaar dus al jaren kennen. Keyboardspeler Sam Coomes heeft een uiteenlopende sessiemuzikant achtergrond, maar maakt vooral samen met zijn vrouw, en tevens Sleater-Kinney slagwerker Janet Weiss als het indierock duo Quasi naamsbekendheid. Met Mike Gard aka M. SORD achter het drumstel is Jon Spencer & The Hitmakers een feit.

Maar goed, de Big Fish binnen dit gezelschap blijft de geroutineerde Jon Spencer, die ook hier weer zijn vetgedrukte muzikale handtekening achterlaat en wiens naam groots de albumhoes siert, als herboren vampier kwaadaardig de camera inkijkend. De sluwe kater met de negen uitgespeelde levens. Excentriek, dwars en veelzijdig. Nog steeds een indrukwekkende persoonlijkheid, zijn jarenlange geleefde vernietigingsdrang is overduidelijk in de groeven van zijn gezicht af te lezen, en nog steeds is hij voor de meest zieke gitaarakkoorden verantwoordelijk. Inpluggen, het verstand op nul en spelen maar.

Junk Man, foute vrouwelijke B-films horror screams, afgestofte kerkorgeldramatiek, zwaar psychedelische drugsmoerassen en gelikte catchy dansritmes. Hoe smeer je toch tweeëneenhalve minuut aan vuiligheid in een albumtrack, Jon Spencer flikt het weer. En dan heb ik nog niet eens de verrassend sterke goed bij stem zijnde zangkwaliteiten genoemd. En het vervloekende spacende effectengedraai dan, de American Dream dromerigheid op het einde van de track en die treffende Californication Hollywood Hill teksten? Shit, ook nog vergeten! Ja, want daar draait het uiteindelijk toch om, decennia lang voortdurend kansloos verval en verslavend genotsmiddelen vergrijp. Duidelijke taal, ik weet het, maar het is weer zo ouderwets overdonderend, waardoor het gemeende enthousiasme het rationele denken naar de achtergrond verdrukt. Een bevooroordeelde meesteraftrap of juist een verder niet waar te maken valse start?

Dat laatste dus zeker niet! Enjoy The Silence? Nee, kom op zeg! Vervolgens met Batmobiel snelheid keihard toeslaan. Get It Right Now, precies juist nu! Oorverdovend harkend en hakkend werkt Mike Gard zich door voorbijrazende rampentreinwagons aan ronkend psychobilly gitaargeweld heen. Dat de energieprijs de pan uit rijst, is hier niet merkbaar, vet geolied en op volle koerssnelheid davert het viertal door. Death Ray leent zich prima voor de soundtrack van een opgefokte Playstation snelheidsgame. Cyberpunkers? Een lachertje, dit is het echte werk. Personal Jesus gitaarriffs met John Spencer als demonische oppergod. Woestijnrock, weggebrande speeluurblaren op de handen, oververhit en dorstig. Zullen we een dansje wagen? Prima, maar dan wel met het ingehuurde vrouwelijk schoon in de achterkamer van het nooduitgang geëlimineerde Hotel California. The Hills Have Eyes en die bloeddorstige wezens loeren aasgierig om zich heen.

Het verhalende The Worst Facts roept die overige kwelgeesten op. Het slechtste van de mensheid staat centraal, de duivel verkoopt zijn ziel aan Jon Spencer en krijgt een toegangsbewijs voor dit helse feestje cadeau. Het afzettende Primary Baby gaat tegen alle regels in. Schijt aan het hele feministische gebeuren. Verwijzingen naar recht toe recht aan seks, wellustige ordinaire lustobjecten en het dierlijke oerinstinct. Voor foute vrouwen die op foute mannen vallen en daar vrede mee hebben. Uitgebluste afgebrande aarde realiteitswaanzin in het misselijk makende Strike 3.

Het lichtvoetige funkende komische Worm Town eist het donkere ondergrondse leventje op. Hardwerkende puinruimende wezentjes, die zich op vergaande resten uitleven en de flora en fauna in stand houden. Niks lugubers aan, gewoon een natuurlijk proces. Frank Zappa achtige Does Humor Belong in Music? ongein. Devo absurdisme en boogiewoogie pianotoetsen in Get Up & Do It, en waarom ook niet eigenlijk? Bruise heeft daarentegen heerlijke manische noiserock uitspattingen, Pixies gekte en een stukje Bob Bert Sonic Youth erfenis. Tegendraads croonend gaat Layabout Trap de hedendaagse jazzy postpunk uitdaging aan. Jon Spencer heeft dan wel de zojuist ontwaakte graaf Dracula uitstraling, maar leeft echt niet onder een steen. Een beetje flirten met de hedendaagse muziekscene anno 2022, het hoort er allemaal bij.

Het griezelig filmische Push Comes to Shove graaft muzikaal nog dieper in het destructieve artiesten verleden, en vormt toch wel de rode Spencer Gets Lit draad. De Peg Entwistle Hollywood Sign dodensprong in 1932, de mystieke zelfvernietigende 27 club leefwijze, de New Yorkse The Factory 15 Minutes of Fame Andy Warhol ideologie in het glamrock My Hit Parade kunststukje en het koortsige kapitalistische Rotting Money labelbazen smeergeld. Bewust of onbewust? Jon Spencer zal maakt zich er niet druk over, hij heeft het sterrenwereldje geobserveerd en zelf midden in Luilekkerland geleefd. Spencer Gets Lit is een tikkeltje duisterder dan zijn eerdere werk. Een meesterwerk? Welnee, daar doet Jon Spencer niet aan mee. Dat is toch helemaal geen ware rock and roll houding? Lekker belangrijk zeg, het moet vooral leuk blijven. En die 1 april releasedatum is misschien nog wel de grootste grap.



  1. Junk Man
  2. Get It Right Now
  3. Death Ray
  4. The Worst Facts
  5. Primary Baby
  6. Worm Town
  7. Bruise
  8. Layabout Trap
  9. Push Comes to Shove
  10. My Hit Parade
  11. Rotting Money
  12. Strike 3
  13. Get Up & Do It