×

Recensie

Klassiek

27 september 2012

Jon Lord

Concerto For Group And Orchestra

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Edel/Ear Music

Concerto For Group And Orchestra Jon Lord Klassiek 3.5 Jon Lord – Concerto For Group And Orchestra Written in Music https://writteninmusic.com
Met Concerto For Group And Orchestra vestigde Jon Lord in 1969 zijn naam als componist en pionier op het gebied van symfonische rock. Het Deep Purple album met het Royal Philharmonic Orchestra dat in 1970 verscheen was baanbrekend omdat tot dat moment geen enkele artiest klassieke muziek met hardrock had gecombineerd en laat staan live over de bühne had gebracht. Door de jaren heen voerde Lord het werk tientallen malen uit met diverse orkesten over de hele wereld. In 1999 deed hij het nog eens over met Deep Purple op de plek waar het allemaal was begonnen: The Royal Albert Hall. Een studioversie van Concerto For Group And Orchestra was niet voorhanden, maar kort voor zijn dood keurde Lord de mix van de door hem gecoördineerde versie goed. Daarmee is dit album het eerste en enige postume album dat met zijn goedkeuring verschijnt.
Zijn voormalige Deep Purple kornuiten Blackmore, Gillan, Paice en Glover zijn niet op deze opname te horen. Hun vervangers zijn niet de minsten: zanger Bruce Dickinson (Iron Maiden), Steve Balsamo en Kasia Laska, gitaristen Joe Bonamassa, Darin Vasilec en Steve Morse en sessiemuzikanten Guy Pratt, Brett Morgan die eerder werkten voor Pink Floyd en Sting. De prestaties van deze vervangers doen zeker geen afbreuk aan het werk al blijft het wel vreemd om Dickinson te horen in plaats van Gillan. Het orkest van dienst is het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra onder leiding van dirigent Paul Mann.
Dik veertig jaar nadat Lord het werk schreef, blijft Concerto For Group And Orchestra een wat diffuse luisterervaring die geregeld wat gekunsteld klinkt. Neem de drumsolo Movement Three die eigenlijk dissoneert bij het klassieke arrangement. In retrospectief is het vreemd dat dit stuk Lord’s latere klassieke composities zo overschaduwd.  Zeker als je bedenkt dat Lord later een betere componist werd. Zijn prestaties op bijvoorbeeld Sarabande (1976), Pictured Within (1999) en Beyond The Notes (2004) en zijn meer uitgebalanceerd en doordacht. Hopelijk krijgen deze albums de rehabilitatie die ze verdienen of worden ze gezamenlijk in een box heruitgebracht.

Met Concerto For Group And Orchestra vestigde Jon Lord in 1969 zijn naam als componist en pionier op het gebied van symfonische rock. Het Deep Purple album met het Royal Philharmonic Orchestra dat in 1970 verscheen was baanbrekend omdat tot dat moment geen enkele artiest klassieke muziek met hardrock had gecombineerd en laat staan live over de bühne had gebracht. Door de jaren heen voerde Lord het werk tientallen malen uit met diverse orkesten over de hele wereld. In 1999 deed hij het nog eens over met Deep Purple op de plek waar het allemaal was begonnen: The Royal Albert Hall. Een studioversie van Concerto For Group And Orchestra was niet voorhanden, maar kort voor zijn dood keurde Lord de mix van de door hem gecoördineerde versie goed. Daarmee is dit album het eerste en enige postume album dat met zijn goedkeuring verschijnt.

Zijn voormalige Deep Purple kornuiten Blackmore, Gillan, Paice en Glover zijn niet op deze opname te horen. Hun vervangers zijn niet de minsten: zanger Bruce Dickinson (Iron Maiden), Steve Balsamo en Kasia Laska, gitaristen Joe Bonamassa, Darin Vasilec en Steve Morse en sessiemuzikanten Guy Pratt, Brett Morgan die eerder werkten voor Pink Floyd en Sting. De prestaties van deze vervangers doen zeker geen afbreuk aan het werk al blijft het wel vreemd om Dickinson te horen in plaats van Gillan. Het orkest van dienst is het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra onder leiding van dirigent Paul Mann.

Dik veertig jaar nadat Lord het werk schreef, blijft Concerto For Group And Orchestra een wat diffuse luisterervaring die geregeld wat gekunsteld klinkt. Neem de drumsolo Movement Three die eigenlijk dissoneert bij het klassieke arrangement. In retrospectief is het vreemd dat dit stuk Lord’s latere klassieke composities zo overschaduwd.  Zeker als je bedenkt dat Lord later een betere componist werd. Zijn prestaties op bijvoorbeeld Sarabande (1976), Pictured Within (1999) en Beyond The Notes (2004) en zijn meer uitgebalanceerd en doordacht. Hopelijk krijgen deze albums de rehabilitatie die ze verdienen of worden ze gezamenlijk in een box heruitgebracht.

De invloed die Lord met zijn Concerto For Group And Orchestra heeft gehad mag niet worden onderschat. Bands varierend van Opeth, Avantasia, Nightwish tot het Transsiberian Orchestra laten vandaag de dag horen dat ze sterk door Lord zijn beïnvloed. Naast bands mogen we natuurlijk de luisteraars niet vergeten. Tal van (hard)rockfans zijn door Lord ook klassieke muziek gaan luisteren en waarderen. Nu Lord er helaas niet meer is, is het fijn om te weten dat zijn muzikale erfenis nog lang zal blijven voortleven.



  1. Movement One:Moderato Allegro
  2. Movement Two:Andante
  3. Movement Three:Vivace Presto