The Smiths zijn alweer ruim 35 jaar uit elkaar, en toch zijn er nog genoeg fanatiekelingen die nog steeds heimelijk op een doorstart hopen. Morrissey heeft met zijn soloplaten wisselend succes en Johnny Marr verleent in eerste instantie verdienstelijk zijn kwaliteiten aan collega muzikanten uit, om vervolgens met Bernard Sumner van New Order een succesvolle Electronic doorstart te maken. De onwennige Johnny Marr stelt zich nog bescheiden op, en heeft niet zozeer het karakter om als frontpersoon op de voorgrond te treden. Op het geweldige Call the Comet hervindt hij zijn zelfvertrouwen, en in de positieve nasleep daarvan presenteert hij zich ook cool, stoer met een brok aan zelfverzekerdheid in muziekgerichte televisieprogramma’s. Fever Dreams Pts. 1-4 herinnert minder aan The Smiths en ligt meer in die verlengde Electronic lijn, waardoor het album de indruk wekt dat Johnny Marr zich juist in de Electronic tijd gelukkiger en volledig in zijn element voelt.

Fever Dreams Pts. 1-4 tikt met zestien tracks bijna de vijf kwartier aan, en ontstaat zoals de titel al reeds doet vermoeden in de lockdown periode. Als de vrijheid beperkende pandemie een donkere schaduw over de stilstand van het muziekgebeuren legt, bewerkt Johnny Marr een viertal werkstukken tot de eerste Fever Dreams EP om die ontmoedigende duisternis te bestrijden. Het individualistische project ontvangt de nodige positieve reacties en smeekt om een geslaagde voortzetting. Al snel volgt een tweede EP. Het volwaardige in februari verschenen Fever Dreams Pts. 1-4 is hier in Nederland een onopvallende release en bewijst nogmaals dat de smaakmakende bepalende meestergitarist domweg vergeten wordt. Vreemd eigenlijk, want in het Verenigde Koninkrijk piekt de plaat gewoon probleemloos op de vierde plaats in de albumlijsten.

De herwonnen New Gold glamrock Dream van Johnny Marr. Dat zijn zoon Nile Marr als gelegenheidsduo met Meredith Sheldon actief is, werkt hierbij zeker in het voordeel. De Amerikaanse zangeres leent haar diensten uit en vervult als nostalgisch muzikaal geweten een fraai weerwoord. Fever Dreams Pts. 1-4 is camp, Fever Dreams Pts. 1-4 is vintage jaren tachtig werk. Johnny Marr vangt echter wel mooi deze tijdsgeest, en giet als oudere ervaringsdeskundige een glitter en glamrock glans laag over de hedendaagse tienerangsten heen. Vloekt het deprimerende grijs vroeger nog met de flitsende neonkleuren, Fever Dreams Pts. 1-4 elimineert de grauwheid zonder hierbij die verbintenis met de daadwekelijke boodschap te verliezen. De EP’s identificeren zich met het verleden, eigenlijk komt alles uit die invloedrijke jaren tachtig voorbij, alles behalve zijn eigen roemzuchtige betoverende The Smiths succesjaren.

Fever Dreams Pts. 1-4 is de bewustwording dat de chemie tussen Johnny Marr en Morrissey toch wel heel bijzonder is. De tekortkoming zit hem vooral in het verbale spel, maar slecht kan je het zeker niet noemen. Johnny Marr is niet just the singer of the band, geen venijnige klaagromanticus, die zijn morbide gedachtegang tot kunst verheft. Hoe vaak moet hij nog aangeven dat het The Smiths tijdperk allang voltooid verleden tijd is. Verwacht geen dromerig emotioneel beladen gitaarspel of treiterende uithalen die nogmaals de vete tussen de twee kemphanen oproepen. De relatie met Morrissey is ondertussen zo bekoeld dat alle vergelijkingen met die periode vrijwel tot het bevriezende nulpunt zijn terug gebracht. Johnny Marr klinkt op de twee vrijgegeven EP’s als een Jim Kerr is zijn nadagen, alles wat The Smiths zo bijzonder maakt wordt hierbij ontkracht. Blijkbaar is hij dat gezeur meer dan zat, met Spirit Power and Soul (wat lijkt hij in de videoclip trouwens verrassend sterk op die andere gitaarheld Noel Gallagher, maar dat terzijde) haalt hij een forse tik naar de popjournalistiek uit en gooit er juist stevig versterkt elektronisch effectenwerk tegenaan.

Het eerste deel van het Fever Dreams Pt 1 vierluik is grimmig, onzeker onwennig. Wat brengt de pandemie ons? Hoe lang duren deze donkere dagen? Zoekende naar houvast klampt Johnny Marr zich aan de vrijwel identieke jaren tachtig vast. Spirit Power and Soul bevindt zich op het vlak dat de postpunk meer industriële psychedelica in het spel toelaat. Een gewaagde ontwikkeling waarbij veel puristen afhaken, maar wat achteraf gezien wel een bijzonder boeiend keerpunt is. Afsluiten om verder te groeien. Een mooi gebaar naar de sound van zijn bevriende collega’s, welke Johnny Marr hier zelf als openingsbasis gebruikt. Duisternis met een gothic vibe, wachtend op profetische verlichting. Fragmentarisch ademt in de verte nog die The Smiths echo koud in de nek al drukt de verstikkende bas infiltrant Johnny Marr wel diep het Joy Division kamp binnen. De Bernard Sumner teamspeler vriendschap heeft zichtbaar een hoger waardeoordeel dan die met zijn voormalige maatje Morrissey.

Na de twijfel volgt stagnatie. De voorbereidende Fever Dreams Pt 2 ontdekkingsfase zoekt het futuristische experiment op. De wereld is een vuurspugende draak welke de gevangen lichtpuntjes in recyclede vorm de aarde laten verschroeien. New Religion synthpop songs om deelgenoot van de veranderde maatschappij te worden. Het hoopvolle Lightning People verbroedert, de Hideaway Girl krachtexplosie is de ontladende tegenpool antireactie. We trotseren het gevaar en dansen in blinde paniek door het ground zero mijnenveld heen, simpelweg om het huidige perspectief veilig en zeker te stellen. Fever Dreams Pts. 1-4 is echter ook een hoopvolle toekomstvisie. Johnny Marr misbruikt op die laatste toegevoegde achttal albumtracks de mondiale veranderingen om de verbintenis met het apocalyptische thema achter zich te laten. Daar raakt hij mij ook een beetje kwijt, de eerste twee EP’s waren voldoende om de honger te stillen.