Dat Johnny Marr ook live volledig overtuigt konden we eerder dit jaar in de, natuurlijk afgeladen, Tolhuistuin horen. Met Adrenalin Baby laat hij met opnamen vanuit de Manchester Apollo, Glasgow Academy en Brixton Academy in Londen horen dat het daar al net zo’n groot feest was.

In navolging van de zeer succesvolle solo albums The Messenger en Playland ging Johnny Marr met zijn band op een zeer succesvolle wereldtour. Adrenalin Baby is het fijne verslag. Of zoals Marr het zelf zegt: ‘I wanted to capture the atmosphere and feeling of the last couple of tours. It’s been a special time and the album is a document for fans who were there, and for people who haven’t seen me and might want to check out what the shows are about. I like live records when they’re a good listen. It’s turned out really well.’

Zoals ook al in Amsterdam was te horen was Marr tijdens zijn laatste tour in grootse vorm. Hoewel hij geen groots zanger is overtuigen zijn vocalen wel degelijk en zijn gitaarspel blijft van een andere wereld. Hij heeft de power en de melodie en die van The Smiths al zo bekende prachtige snaarbeheersing. Daarnaast heeft hij in Doviak (keyboards), Iwan Gronow (bas) en Jack Mitchell (drums) een geweldige strakke band bij zich. Een band die Marr geweldig aanvult.

Adrenalin Baby laat een setlist zien die niet heel veel verschilt van datgene we in de Tolhuistuin hoorden. Een mooi overzicht van zijn zo rijke muzikale carrière. Dus heel veel tracks van The Messenger en Playland maar ook een mooi aantal Smiths-klassiekers (fraaie versies van The Headmaster Ritual, Bigmouth Strikes Again, There Is A Light That Never Goes Out en How Soon Is Now als overweldigende concertafsluiter) en een zeer geslaagde versie van Getting Away With It, de grote hit van Electronic, zijn samenwerking met Bernard Sumner (New Order) en The Pet Shops Boys. Marr en zijn band waagt zich zelfs aan een versie van I Fought The Law van The Clash. Prima versie trouwens ook.

Met 17 songs is vrijwel een geheel optreden te horen. Een optreden dat zeer geslaagd mag worden genoemd. Een gedreven Marr en band (Marr is natuurlijk geen Morrissey maar wat klinken die Smiths-klassiekers toch ongelooflijk lekker hier. Dat briljante gitaarwerk!!!) zou volgend jaar op elk zichzelf respecterend festival een prominente plek moeten krijgen. Geweldige band, heerlijk album!