Voor sommige artiesten zou je het liefste een extra genre bedenken. Johnny Flynn is er zo één. Lastiger wordt het om een geschikte naam te vinden. Je hoort dat hij goed heeft geluisterd naar klassieke Britse folkrockers als Fairport Convention, maar toch wringt het om hem onder dezelfde noemer te plaatsen. Daarvoor voegt Flynn toch te veel andere elementen toe aan zijn muziek. Moderne Britse folkpop, laten we het daar voorlopig maar even op houden.

De naam Johnny Flynn zou je trouwens kunnen kennen, hij speelde de hoofdrol in de film Kruistocht In Spijkerbroek. Jazeker, Flynn is naast zanger dus ook acteur. Trouwens, hij is ook dichter, iets wat wel te horen is aan zijn teksten.

Voordat Johnny Flynn solo ging, speelde hij bij de Britse folkgroep The Sussex Wit. Hoewel zijn debuutalbum A Larum is opgenomen samen met deze groep, kreeg Flynn het op zijn naam. Dat maakt dat deze Been Listening zijn tweede album is.

De cd kent elf nummers die allemaal passen binnen eerdergenoemde omschrijving. De extra invloeden zijn op opener Kentucky Pill meteen goed te horen. Het nummer lijkt op een driesprong waarop Fairport Convention samenkomt met Talking Heads en Belle and Sebastian.

Lost And Found gaat wat meer terug in de tijd, is een meer klassieke seventies folktrack, waarop Flynn laat horen dat hij eigenlijk toch een vreemde stem heeft. Soms lijkt hij flinke moeite te hebben met echt makkelijk te halen noten. Een stem waaraan je dus misschien moet wennen, maar die toch heel erg goed blijkt te passen binnen zijn genre.

Wennen moet je op Been Listening wel vaker. Zo word je op Churlish May het verkeerde been gezet door het tegendraadse ritme in combinatie met de vreemde blazers, tot ineens het refrein begint en de gelijkenissen met Fairport Convention weer boven komen.

Het nummer The water is een wals met een zó mooie samenzang (met Laura Marling) dat het reden an sich is om het album aan te schaffen. Al bestond de rest van de cd uit louter schlagers. Wat gelukkig niet het geval is. Sterker nog, op Amazon Love, ook een prachtig nummer, worden we nog een keer getrakteerd op haar fantastische stem.

De cd kent een aantal vreemde eenden in de bijt, zoals titelsong Been Listening, vanwege een onverwacht maar niet minder mooi gitaarspel. Dan is er nog een jazzy blues (Howl) en niet te vergeten de afsluiter, het epos The Prizefighter And The Hierress. Dat begint begint als een folk, maar eindigt meer richting country, uiteraard nog wel in een folkjasje.

Misschien is dat wel de samenhang van Been Listening: het zijn eigenlijk allemaal vreemde eenden, waarvan wel duidelijk is dat ze van dezelfde persoon komen. Het maakt het een interessant album voor diegene die de oude folkklassiekers niet kent en wil kennismaken met het genre. De mensen die die muziek wel kennen, krijgen met Been Listening weliswaar niet iets revolutionair nieuws, ze krijgen wel een album dat zeker de moeite waard is.