We  maakten kennis met Johnny Beauford als bezieler van het Jack Kerowax, een Americana project en het vanuit Dallas opererende Bravo, Max! dat sinds 2007 een soort progressieve rock uitdraagt. Het kerntrio met Garrett Padgett en Jonathan Jackson duikt weerom op bij het eerste volwaardige soloalbum van Beauford.

Na het donkere met stevige roffels gelardeerde donkere, vervaarlijk klinkende Killer Bus Driver volgt het ritmische Cool Breeze dat evenmin een vrolijke sfeer uitademt. De op scherpe gitaarriffs echoënde zang grijpt je meteen bij het nekvel en leidt naar het hypnotische Golden Lungs en het met wonderlijk galmend wah-wah gitaartjes opgetrokken Doomsday Cafe waarin de titeltrack schuilt

Het wat geknepen stemtimbre in The Fog Song lonkt naar Tom Petty dat is eveneens het geval in Messin’Around terwijl de dynamische, soulvolle blazerssectie uit de line-up van Little Steven of Southside Johnny lijkt weggelopen. Interactie tussen toetsenwerk en gitaren en aanvullende klankeffecten, opbouw en benadering refereren sterk naar jaren zeventig rock in Moxy, het op aanstekelijk orgeltje drijvende CST en in ‘what’s in a name’ Echo Chamber.

‘’Making Diamonds’’, zingt Beauford in de gelijknamige afsluitende track. Die heb ik hier niet gevonden maar wel evenmin te versmaden schitterende edelestenen, vakkundig geslepen door Johnny Beauford in het Texaanse Mesquite.