Dertig jaar na de hoogtijdagen van Fischer-Z komt voormalig frontman John Watts met een cd waarop hij terugkeert naar zijn oude band. Het album Fischer-Z bevat dertien bewerkingen van oude nummers. Eén nummer werd niet eerder uitgebracht: Dark Crowds Of Englishmen.

Je kunt je afvragen waarom John Watts een cd volspeelt met covers van Fischer-Z. Creatieve bloedarmoede? Ontevreden over het geluid van de oude versies? Of was het gewoon voor de lol? Het laatste antwoord ligt het meest voor de hand. John Watts trad de afgelopen jaren regelmatig op – vooral in Nederland, België en Duitsland, landen waar hij altijd erg werd gewaardeerd – en in zijn sets kwamen vaak oude Fischer-Z tracks in een nieuw jasje voorbij. De songs waar Watts zich naar eigen zeggen het meest mee indentificeert, zijn op dit coveralbum terecht gekomen.

Het is weinig zinvol om track voor track origineel en cover te gaan vergelijken. Laten we daarom eerst eens kijken naar de enige track op deze plaat die nog niet eerder werd uitgebracht: Dark Crowds Of Englishmen. Deze song werd opgenomen in 1985. Opvallend, want midden jaren tachtig was Fischer-Z eigenlijk nauwelijks actief. Het nummer is gedateerd; het is een eerbetoon aan de Britse mijnwerkers en hun ellenlange strijd tegen de regering Thatcher. Qua geluidskwaliteit blijft Dark Crowds Of Englishmen achter bij de overige tracks op deze cd, maar de met elektronica opgesmukte reggae gaat er verder prima in. John Watts klinkt hier overigens anders dan we van hem gewend zijn. Hier en daar doet hij  zelfs wat aan Adrian Borland van The Sound denken.

Elders op de cd weet John Watts over het algemeen met genietbare versies van zijn oude werken te komen. Het Fischer-Z-debuut uit 1979, Word Salad, is met vier tracks vertegenwoordigd. The Worker begint op zijn zachtst gezegd twijfelachtig maar herstelt zich gaandeweg. De overige songs, en met name Wax Dolls, scoren een voldoende, als klinkt alles wel wat beheerster.

Going Deaf For A Living, het album uit 1980, levert ook vier nummers en hier weten John Watts en consorten wat meer te overtuigen: de reggae met het creepy orgeltje van Room Service komt lekker binnen en So Long blijft altijd mooi; als je als muzikant je kop erbij houdt kun je je hier nauwelijks aan vergalopperen. Crazy Girl is een van de hoogtepunten: lekkere postpunkgitaren, een effectieve baslijn en wat dub/reggae-invloeden.

Fischer-Z piekte in 1981 met onder meer een optreden op Pinkpop en de plaat Red Skies Over Paradise, een album dat deels in het teken stond van de wapenwedloop. John Watts pakt hier vijf tracks bij de kop. Het indringende, hees gezongen Berlin treft wederom doel en natuurlijk komt het opzwepende Marliese voorbij, een van de grootste hits van Fischer-Z. Red Skies Over Paradise zelf is een ander hoogtepunt. Stuiterend in de beste Police-traditie en met een tekst die in 1981 aan duidelijkheid weinig te wensen over liet:

“Though it was dark… The sky glowed red.
People were stunned, everyone waiting
Nobody knew why… But they know it now

Down in their bunkers under the sea
Men pressing buttons don’t care about me”

Ook Battalions Of Strangers, bij vlagen lekker zwaar, en leunend op mooie riffs en akkoorden, mag er wezen. De lichte passages, met een kleine maar mooie rol voor keyboard en piano, zorgen voor de juiste afwisseling.

Hoe je het ook wendt of keert, over het algemeen zullen bewerkingen van eigen nummers het qua beleving en impact meestal afleggen tegen de originele versies, vooral als daar oorspronkelijk weinig mis mee was. Dat neemt niet weg dat Fischer-Z een leuke en bij vlagen boeiende plaat van John Watts is. Net zoals het vorig jaar verschenen Morethanmusic dat was. Wat dat betreft hoeft hij dus helemaal niet achterom te kijken, naar de hoogtijdagen van Fischer-Z.

Watts en band zijn de komende maanden regelmatig te vinden in Nederland, België en Duitsland. Houd de concertagenda dus in de gaten.