Muzikanten die doorgaans door Chick Corea gerekruteerd worden hebben allen als overeenkomst dat de door hun bespeelde instrumenten nauwelijks geheimen kennen. Wie wel eens de Akoustic of Elektric Bands van de Scientology-toetsenist live aan het werk hebben gezien, hoort meestal meer techniek dan muziek. Vooral drummer Dave Weckl en bassist John Patitucci stoppen zoveel mogelijk noten in hun solo’s.

Met de reünie van de Elektric Band leek er niks veranderd te zijn: nog steeds blonk de muziek uit in bombastische egotripperij. Zonder de leiding van Corea gaat vooral Patitucci wat subtieler te werk, zoals op zijn laatste album Remembrance, een ode en eerbetoon aan zijn jazzhelden.

Patitucci speelt vooral veel en met iedereen en op onregelmatige tijdstippen verschijnt er weer eens een album van hem als bandleider. Sinds zijn titelloze solodebuut uit 1988 is Remembrance zijn 13e album en de fusion van toen is doorontwikkeld naar open en transparante, soms experimentele jazz, waarin iedereen die meespeelt even veel ruimte krijgt. Zoals Patitucci op talloze albums schnabbelt, zo maakt hij ook gebruik van zijn inmiddels omvangrijke netwerk van topjazzmusici. Op dit album werd het weer eens tijd voor een compacte trio en vormen Joe Lovano (tenorsax, klarinet) en Brian Blade (drums) de basis en in een puike, open productie en komen 11 eigen composities voorbij. Opvallend is dat de piano achterwege is gelaten en vormt geen een gemis, maar geeft het eerder lucht tussen de wel aanwezige instrumenten.

En bij het zien van de titels wordt duidelijk wie nu die helden van Patitucci zijn: Monk/Trane, Sonny Side, Blues For Freddie en Joe Hen. Verwacht geen basracerij, dat is zijn stijl niet: Patitucci kiest voor een ingetogen manier van spelen, waarbij ook hierin zijn enorme virtuositeit is te horen. De instrumentatie is voornamelijk akoestisch met af en toe een uitstapje op zijn karakteristieke zessnarige basgitaar. De impressionistische stukken Monk/Trane en Messiaien’s Gumbo kennen een trage opbouw en geven de ruimte aan Blade en Lovano, in Mali staat de bas op funky, zonder dat er enige fusion aan te pas komt. Blues For Freddie en Joe Hen zijn standaard swing, terwijl Scenes From An Opera met de strijkers een klassieke inslag kent. Op papier lijkt het wat erg veel tutti frutti, maar alle stijlen en invloeden versmelten tot één geheel. Speciale vermelding gaat uit naar de afsluiter, het 1’54’’ durende bassoutertmezzo Remembrance, dat Patitucci opdraagt aan de in 2007 overleden saxofonist Michael Brecker.

Remembrance is geen nostalgie, geen jazzverafgoderij, maar slechts vingerwijzingen naar zijn grote namen uit de jazz, waar Patitucci niet verzandt in muzikale slijmerigheid en platgetreden jazzpaden betreedt, maar met voldoende eigen identiteit tot het einde de aandacht weet vast te houden, ook al vraagt het het een en ander van de luisteraar. Bij voorkeur consumeren met een fles sterke drank en een doos dikke sigaren.