John Oates
Arkansas
Joan Oates is die kleine met dat snorretje die de flamboyante blue-eyed soulman Daryl Hall flankeert met samenzang en gitaarlicks. Vanaf de jaren zeventig maakt het duo Hall & Oates vanuit Piladelphia furore met een bijzonder hitgevoelige melange van Philly Soul en rock & roll. In de nasleep van het grote succes in de jaren tachtig wordt Oates een veelgevraagd producer en werkt samen met voormalige Temptations-lui als Eddie Kendricks en David Ruffin.
Na de comeback van Hall & Oates kiest Oates na lang aarzelen, eind jaren negentig uiteindelijk voor het solopad. Het handvol langspelers dat ondertussen is uitgebracht, toont een gevarieerde output, van de gladde funky soft soul van Phunk Shoi tot het in licht verteerbare folkpop gedrenkte 100 Miles Of Life. De switch naar blues met Mississippi Mile, een eerbetoon aan de muzikale erfenis van de Mississippi Delta is niet echt verwonderlijk en grijpt terug naar de minder bekende folkgetinte begindagen van Hall & Oates.
Ruim 10 jaar resideert Oates in Nashville en zoekt aansluiting hij de muzikale roots die hij van zijn mentor en gitarist Jerry Ricks erfde. Ricks komt in de jaren zestig in contact met Son House, Jesse Fuller en Lightnin’ Hopkins, zit nog in de studio met Mississippi John Hurt en figureert op vroeg studiowerk van Hall & Oates. Ricks initieert zijn leerling John Oates in de geheimen van de flat picking van Doc Watson en Gary Davis.
“Dig Back Deep” horen we vanuit Oates’ uitgerafelde stembanden, bijzonder toepasselijk voor het geselecteerde repertoire deze door Mississippi John Hurt geïnspireerde track, het was oorspronkelijk de bedoeling om die legendarische countrybluesman met een tribute te vereren en dart gebeurt met een handvol aan Hurt gelinkte traditionals. Gaandeweg werd het een ruimer georiënteerde sessie die naar de pre rock’n roll periode refereert.
Dig Back Deep is samen met titelsong Arkansas door Oates aangebracht. Daarnaast delft Oates werk van Hurt en Blind Blake andere parels uit het Diepe Zuiden op. Met hulp van gitarist Guthrie Trapp, mandolineman Sam Busch, Russ Pahl (pedalsteel) en de cello van Nathaniel Smith en de ritmesectie van de voortreffelijke Good Road Band krijgt dat traditionele country, gospel, blues en folk repertoire een nieuwe adem in een verruimde, naar Dixieland lonkende geïnstrumenteerde uitvoering.
Anytime is een subtiele ragtime picker uit 1924 van Emmet Miller, de Minstrel Man from Georgia en Blind Blakes That’ll Never Happen No More dateert eveneens uit de jaren twintig. Het is bijzonder aangenaam om nog eens met een oude countryslijper geconfronteerd te worden Miss The Missippi and You werd in 1927 opgepikt door Jimmie Rodgers, Merle Haggard, Dylan en talloze anderen volgden decennia later. Samen met My Creole Belle zorgt die meanderende ballade voor de intimistische noot in een markante, persoonlijke adaptatie die respect en muzikale authenticiteit moeiteloos verenigen.