Bijna had je op Written in Music de recensie moeten missen van The Graceless Age van de Amerikaan John Murry. De reden zou dan wel een bizarre zijn geweest. De cd lag namelijk al enige tijd bij ondergetekende thuis, de schijf was alleen onder een kussen in de bank geschoven. Gelukkig leidde een mail van de hoofdredacteur met de tekst “Ga jij dat album nog recenseren?” tot een zoektocht en de vondst, zodat de recensie alsnog geschreven kon worden. Een recensie die je best mag missen hoor, maar het album zeer zeker niet. Dat is namelijk een parel. Toch had het niet veel gescheeld of ook het album was er niet geweest.

Murry heeft in het verleden namelijk te kampen gehad met een zware drugsverslaving. Dat maakte de release van The Graceless Age aan de ene kant onzeker, aan de andere kant heeft het juist geleid tot dit album. Het gaat namelijk over zijn gevecht tegen die verslaving. Een zeer persoonlijk album dus, dat als gezegd een parel is. Wel een zwarte. Dat komt door de donkere, sombere stem van Murry, door de sinistere americana en door de gitzwarte teksten. Slechts 1 regel – van het nummer ¿No Te Da Ganas De Reir, Sènor Malverde? – maakt al veel duidelijk: “What keeps me alive is gonna kill me in the end.”

Die donkere kant van Murry is overigens niet nieuw. In 2006 maakte hij samen met Bob Frank het album World Without End. Ook die schijf straalde weinig vrolijkheid uit, die ging namelijk over 10 historische moorden. Dat hij donkere kanten muzikaal weet te verwoorden, dat was dus al wel duidelijk. Op The Graceless Age doet hij dit zo persoonlijk, zo puur en oprecht, dat het doet sidderen. De paar zonnestralen die we hebben gehad, zul je direct vergeten. Toch zal de muziek je raken, keihard. Juist omdat die zo persoonlijk is. Dat hoor je in de emotie in Murry’s stem, in zijn uitvallen: woede, angst, verdriet, wanhoop.

Debet aan de sfeer zijn ook de samples en audio-effecten die veel voorbijkomen. En ook de strijkers, op bijvoorbeeld Little Colored Balloons (de kraker van het album), zorgen daarvoor. Op dat nummer zingt Murry zingt over de ‘needle and the spoon’. Hoewel het natuurlijk gaat over zijn verslaving, kan het ook dienen als metafoor voor wat hij met zijn luisteraars doet: ze een naald in de arm drukken om zijn mooie en indrukwekkende muzikale verhaal diep onder de huid te infuseren.

Het album telt 10 nummers, waarvan er 9 zijn geschreven door Murry zelf. Thorn Tree In The Garden is een (prachtige) cover van Bobby Whitlock, bekend gemaakt door Derek & The Dominos. Het geheel duurt toch bijna een uur. Dat komt omdat 6 nummers over de 5 minuten gaan, Little Colored Balloons duurt zelfs bijna 11 minuten. The Graceless Age moet overigens ook als geheel, als 1 verhaal beluisterd worden. En neem er de tijd voor, iedere luisterbeurt geeft nieuwe geheimen prijs.

The Graceless Age is dus een parel. Een zwarte maar goed, die zijn het meest waardevol. Ze kunnen natuurlijk wel snel onder een kussen van je bank vallen. Zorg er dus voor dat dat niet gebeurt. Je weet niet wat je mist!