Zesendertig jaar heeft het moeten duren, voor The Blue Ridge Rangers weer gingen rijden. Wie vanwege die naam een band voor zich ziet, die heeft het mis. Ja hoor, op het album zijn meerdere geweldige muzikanten te horen, toch is ‘slechts’ één muzikale held verantwoordelijk voor zowel die eerste plaat uit 1973 als voor deze fantastische wederopstanding: John Fogerty!

Er zijn nog altijd mensen die je vervolgens moet uitleggen wie John Fogerty is. Er zijn er zelfs die je moet vertellen wie Creedence Clearwater Revival was. Beste antwoord is om dan een Best Of van CCR op te zetten. Zo ongeveer elk nummer dat gedraaid wordt zal namelijk herkenning opleveren, van Down On The Corner tot Who’ll Stop The Rain. Van Bad Moon Rising tot… Proud Mary! Want inderdaad, ook die door Ike en Tina Turner grootgemaakte kraker is ontsproten aan het muzikale brein van de frontman van CCR, John Fogerty.

Wat dat betreft ging een aantal jaren geleden nog een leuk verhaal rond over hoe (in 2000) meerdere Fogerty-fans naar Groningen trokken. Tina Turner, die met één van haar vele afscheidstournees bezig was, trad daar namelijk op. De fans kwamen om Fogerty in het voorprogramma te zien optreden om daarna weer naar huis te gaan. Kennelijk vonden ze het niet nodig om naar het Proud Mary van de hoofdact te luisteren. Tja, er is er maar één de echte.

Goed, diezelfde Fogerty IS dus ook The Blue Ridge Rangers. De naam doet door die laatste ‘s’ misschien vermoeden dat we met een band te maken hebben, maar niets is minder waar: het is het jaar 1973 als CCR uit elkaar gaat en Fogerty uit frustratie aan een soloproject begint. Hij bespeelt zelf alle instrumenten op het album dat vol staat met country tracks. Na deze plaat gaat hij verder onder eigen naam, vele albums volgen, net als periodes dat het stil is rond Fogerty. En dat heeft deels te maken met de ellende die zijn pad kruist.

Weinig muzikanten zullen namelijk zo veel problemen hebben gehad met de rechten op hun muziek als Fogerty. Zo ‘mocht’ hij rechten betalen over CCR nummers die hij zelf had geschreven (producer Saul Zaentz had namelijk alle rechten), Ook wisten twee oude bandleden waarmee hij in onmin was geraakt het bijna zover te krijgen, dat nieuwe Fogerty nummers werden gezien als plagiaat op oude CCR nummers die Fogerty zelf had geschreven. Gelukkig stak de rechter daar een stokje voor: jezelf plagiëren kan volgens hem niet. Vele rechtszaken en bijkomende echtelijke problemen later vond de muzikant eindelijk rust. En wel onder de boom die symbool staat voor het graf van blueslegende Robert Johnson. Op die plek bedacht Fogerty dat niemand zich zal afvragen wie Johnson’s rechten nu bezit, terwijl wel miljoenen mensen zijn muziek kennen… En waarderen…

Het leven werd daarop inderdaad beter: nieuwe, goede albums volgden, hij ging weer flink touren en ook de thuissituatie werd er weer vrolijker op. Gelukkig maar, want zijn vrouw is de grote aanstichter geweest van het weer oppikken van het Blue Ridge Rangers project.

Voor CCR of Fogerty fans: Blue Ridge Rangers Rides Again is echt anders dan je gewend bent, het is country, country en country. John Prine’s Paradise zet als opening de toon voor de rest van het album: met steel gitaar, dobro, mandoline en viool maakt Fogerty duidelijk dat hij een ode wil brengen aan the American Songbook. En dat is hem gelukt, met prachtige covers van legendes als John Denver (Back Home Again), Phil Everly (When Will I Be loved) en Gary Bruce (Moody River).

Slechts één nummer zou zo van een CCR plaat kunnen komen, dat is Change In The Weather. Niet raar, want laat dit nou net het enige nummer op de cd zijn dat is geschreven door Fogerty himself. In 1986 stond het al op Eye Of The Zombie. Een iets aangepaste variant nu, maar de gitaar, de manier van zingen, de beat… het is Fogerty op en top.

Herkenning is een woord dat bij het beluisteren telkens omhoog komt. Natuurlijk door de nummers, de klassiekers, maar ook door het geluid. Van bijvoorbeeld Buddy Miller, die op een aantal nummers zijn gitaarkunsten laat horen. En van Fogerty’s ‘I put a spell on you’-gitaarklank die op Haunted House hoorbaar is, wat naast een zeer aanwezige steelgitaar een bijzondere combi blijkt.

Wat wel meest herkenbaar is, of beter, “uit duizenden herkenbaar blijft”, is die typische Fogerty stem. Dat knauwende, dat hoge, dat rauwe… dat pure! Die stem wordt op dit album ook nog eens vergezeld van twee andere evenzo herkenbare stemmen: die van Don Henley (The Eagles) en van Bruce Springsteen. De eerste zingt mee op Garden Party. Het nummer mag dan geschreven zijn door Rick Nelson, zoals het hier te horen is had het ook gewoon op een album van The Eagles kunnen staan. Tja, wat wil je als naast Henley ook Timothy Schmit meezingt. Heerlijke samen- en achtergrondzang, een lieflijke deuntje, maar dan wel met meer rafeltjes dan je gewend bent van The Eagles. Gelukkig maar…

Springsteen is pas op het einde te horen, op Phil Everly’s When Will I Be loved, dat als een Status Quo-achtige shuffle wordt gebracht. Maar opnieuw, wel “op z’n country”, al was het maar door weer duidelijk aanwezige steel gitaar en viool. Goed hoorbaar is hoe veel plezier beide heren hebben gehad bij het opnemen van het nummer. En hoe goed beide heren nog altijd (Fogerty 64, Springsteen 60) bij stem zijn. Want zoals Fogerty op bijgevoegde DVD vertelt, gekozen is voor een hoge toonsoort. De lat mag kennelijk nog altijd hoog liggen.

De duetten vragen op de één of andere manier om meer. Laten we dus hopen dat Fogerty de smaak te pakken heeft en het aandurft om nu ook andere grote namen te benaderen. Als dat een compleet nieuw album zou opleveren van net zo’n kwaliteit als de duetten op deze cd, dan kan het verlekkeren nu al beginnen! Ach, eigenlijk is dat verlekkeren natuurlijk al begonnen, met de twaalf nummers die hier zijn opgediend.

Voor de liefhebbers van bewegend beeld heeft Universal ook een DVD toegevoegd, met onder meer The Making Of, waarop te horen is hoe Fogerty’s vrouw Julie veel in gang heeft gezet, hoe de samenwerking met Springsteen eindelijk werkelijkheid werd en hoe spannend Fogerty het vond om Don Henley te vragen mee te zingen op Garden Party.

De mensen die dachten CCR niet te kennen en daar sinds het begin van deze recensie helemaal dol op zijn, zullen met The Blue Ridge Rangers Rides Again misschien teleurgesteld zijn. Dat geldt niet voor degene die ‘gewoon’ lekkere country,’gewoon’ lekkere muziek verwacht. Die wordt met deze cd op zijn wenken bediend. Gelukkig, de Blue Ridge Rangers rijden weer!