Het meesterwerk A Love Surpreme van saxofonist John Coltrane is, naast Miles Davis’ Kind of Blue, één van die jazzalbums die je als muziekliefhebber, met voorkeuren voor wat dan ook voor genre, gewoon in de kast hebt staan, of zou moeten hebben staan. Een album dat bij release in 1965 al mijlenver boven heel veel muziek uitsteeg en dan eigenlijk nog steeds doet.

Coltrane was in die tijdsperiode op de toppen van kunnen, zowel qua spel als songschrijven en A Love Supreme bewees dat in volle glorie. Een compositie opgezet als suite in vier delen waarbij spiritualiteit in krachtige expressieve en avontuurlijk composities vol improvisaties worden uitgevoerd en de muzikanten boven zichzelf uitstijgen.

Het originele album werd in december 1964 opgenomen in de Englewood Cliffs, New Jersey, gelegen studio van Rudy van Gelder die ook de engineer en mixer van het album was. Op het album, reeds uitgebracht in januari het volgende jaar, was Archie Shepp de extra gast die naast Coltrane’s vermaarde kwartet mocht komen opdraven (op openingsstuk Acknowlegdement).

Hoe goed Coltrane en zijn band rond die tijd waren is eigenlijk nooit zo goed vastgelegd op het nu net uitgebrachte A Love Supreme – Live in Seattle. In het ongelooflijke aanbod aan overbodige archiefopnamen die er vanuit de jazz verschijnen, schiet deze registratie er met kop en schouders bovenuit. Het album is een geweldige aanvulling op Coltrane’s oeuvre, behoort zelfs tot één van de meest voorname opnamen. (Veel meer nog dan die eerder verschenen opnamen uit 1967, uit Antibes, Frankrijk, en die van een ander optreden tijdens dezelfde run van optredens in Seattle die een paar jaar na zijn dood in 1967 verscheen).

Bekend van de jazz is natuurlijk dat hoewel jazzlegendes vaak helemaal niet in grote zalen speelden hun geregistreerde opnamen vaak wel door miljoenen mensen gekocht werd die geen flauw idee hadden. Ook deze opnamen werden gemaakt in een zaal waar maar 300 gasten aanwezig waren: The Penthouse Jazzclub. Maar misschien is het juist door die compactheid/intimiteit dat ook op het podium de muzikanten boven zichzelf uitstijgen.

Het is bekend dat Coltrane, net zijn zielsgenoot Davis, vrijwel niet met zijn band repeteerde. Hij vond dat dat de spanning van de liveoptredens waar improvisaties de klasse van de muzikanten, die natuurlijk wel elke dag urenlang moesten oefenen om nog weer vloeiender te worden, in de weg zou kunnen zitten. De band klinkt live dus vrij in alle facetten.

Het is een fraai lange, 75 minuten durende, exercitie deze Live in Seattle waarop Coltrane (net als op het album op tenor en sopraansax) rustig de tijd neemt om de in vier delen uitgezette suite aan het publiek te presenteren. Met Mc Coy Tyner op piano, Jimmy Garrison op bas en Elvin Jones op drums had hij de perfecte band om de composities tot grote hoogten te duwen. De vaste groep werd versterkt met extra bassist  Donald Rafael Garrett en ‘extra’ saxofonisten Pharoah Sanders en Carlos Ward.

Wat A Love Supreme – Live in Seattle zo intrigerend maakt is dat je voelt dat de muzikanten de A Love Supreme composities open benaderen, ze tevens nog niet door en door kennen en Coltrane ze met zijn spel een kant opduwt waar hij de compositie heen wil hebben. Het broei, het bloeit en het maakt jazz als het avontuur dat je hoopt dat het altijd is. Onvoorspelbaar, gevaarlijk, diep, heftig, gevoelig, intens en altijd vanuit een onnavolgbare hoek weer terugkomt in een symbiose in melodie.

Spannend om in alles te horen dat Coltrane in transitie zat. Hij had de freejazz ontdekt en was daar in de zomer van 1965 met het album Ascension, vol op los gegaan. Het album, wederom opgenomen in de studio van Rudy van Gelder, zou pas in februari 1966 verschijnen, maar de freejazz van dat album vloeit al optimaal door in het spel van Coltrane. Machtig om te horen.

Opgenomen op de laatste avond van een week lange residentie in The Penthouse pakken de muzikanten nog éénmaal alle vrijheid om zich in de composities volledig te verliezen. Een soms heftige beluistering die echter zo inspirerend en bevlogen klinkt dat je zou willen dat festivals hier volledig omheen gebouwd zouden worden. A Love Supreme – Live in Seattle is een prachtig tijdsdocument dat nogmaals laat horen waarom Coltrane (veel te jong overleden op nog maar 40-jarige leeftijd) één van de allergrootsten binnen de jazz was.