Sommige mensen reizen naar een klooster in India of Nepal om een hogere bewustzijnstoestand te ervaren. Die reis kunnen gitaarliefhebbers zich besparen want dankzij Satriani’s nieuwe album komt die mogelijkheid nu voor iedereen binnen bereik. Contemplatie, zen, meditatie, berusting,  rust en reflectie zijn slechts enkele woorden die opborrelen bij het beluisteren van de nieuwe Joe Satriani plaat.

Black Swans And Wormhole Wizards is rustiger, bewuster en spiritueler dan zijn eerdere werk. De oorzaak ligt zoals altijd in het verleden. Satriani heeft namelijk een veel bewogen periode achter de rug met enerzijds veel lol met zijn Chickenfoot maatjes Sammy Hagar, Michael Anthony en Chad Smith en anderzijds persoonlijke tragedies als het overlijden van zijn moeder. Op het volledige instrumentale Black Swans And Wormhole Wizards komen al die gevoelens terug en is een breed spectrum van emoties te beluisteren. Meer dan eens komen we invloeden van jazzmusici tegen zoals Pat Metheny. Of zoals pianist David Benoit in het werkelijk wonderschone Wind In The Trees. De compositie, het gitaar- en het pianospel op laatstgenoemde zijn zo goed dat het zonder twijfel een van de beste nummers is die ik dit jaar heb beluisterd. Naast enige fusion-achtige composities  is er ook nog plaats voor rock. Luister maar eens naar het energieke Light Years Away. Satriani kan zijn stevige riffs tegenwoordig kwijt bij Chickenfoot en lijkt  zijn soloplaat vooral te gebruiken voor zijn meer ingetogen composities.

Het resultaat is voortreffelijk. Vooral met een hoofdtelefoon in de late avonduurtjes is dit een heerlijke plaat om bij weg te dromen. Ga lekker op de bank liggen, ogen dicht en genieten maar van deze snarentovenaar.

Over het algemeen scoren instrumentale gitaarplaten niet bij het brede publiek. Satriani is een uitzondering omdat hij altijd de melodie hoog in het vaandel heeft, zich niet te buiten gaat aan snerpende solo’s of orgastische egotrips. Elke Satriani plaat kent harmonie, melodie en zuiverheid. Het is jammer dat deze geweldige plaat van zo’n belabberde hoes  is voorzien. Het lijkt wel een traditie van Satriani om voor elke plaat een lelijke hoes te kiezen. Een minuutje zoeken in de foto’s van de Hubble telescoop levert mooier materiaal op. Het is de enige kanttekening bij een van de beste platen van het jaar.