Het moet ergens beginjaren negentig geweest zijn dat Joe Henry voor het eerst aan het werk zag tijdens een concert. Nou ja concert, het was eerder een bescheiden huiskamer podium, in dat kleine bovenzaaltje van het Lunatheater waar de AB-organisatie tijdens de renovatiewerken tijdelijk zijn concerten organiseerde, stelde Henry met zijn kwartet songs van Kindness Of The World  in een ontspannen countryneske set voor. Op die vierde langspeler werd hij eveneens als de voorganger Short Man’s Room geflankeerd door spilfiguren van The Jayhawks die op hun beurt  destijds in de Luna passeerden met een memorabele set op het grote podium.

Henry bouwde een indrukwekkende backcatalogus uit met solowerk, diep geworteld in de country en folktraditie van zijn geboortestreek, Noord Carolina maar gaandeweg uitgebreid met rootsrock en jazzelementen en doorspekt met poëtische invloeden. Die worden met een ruwe Dylaneske croon gedebiteerd.

Daarnaast is Henry een druk bevraagd producer, zo bezorgde hij Solomon Burke, Bettye LaVette en Allen Toussaint een tweede adem terwijl Loudon Wainwright en Rodney Crowell tot zijn vaste klantenkring behoren en country- en folkdiva’s zoals Rosanne Cash, Joan Baez en Rhiannon Giddens wel eens in de buurt van Henry in de studio gesignaleerd worden.

Daarbij komt de man regelmatig aanzetten met overtuigend solowerk. Het verfijnde Civillians vormt samen met Blood From Stars en Invisible Hour een zuivere hattrick daarna volgden nog Shine A Light, een samenwerkings verbond met Billy Bragg en Thrum.

Na twee jaar is er een nieuw werkstuk, Gospel According To Water, het vijftiende soloproject komt in een precaire levensfase tot stand. Vorig jaar werd Henry met prostaatkanker geconfronteerd en die ingrijpende gebeurtenis verwerkt Henry samen met andere persoonlijke beslommeringen en meer universele feiten in dertien songs, het zijn eerder ongepolijste poëtische overpeinzingen. De opnamesessies namen nauwelijks twee dagen in beslag en werden met hulp van enkele vrienden muzikanten snel vastgelegd zonder enige opsmuk.

Famine Walk rijpte tijdens een bezoek aan de Ierse Westkust waar door enorme bomen overwoekerende ruïnes van  de schamele huisjes getuigen van een ellendige, hongerige periode in de negentiende eeuw, een indringende confrontatie met de vergankelijkheid die inspirerend werkt. De wat neuzelige, expressieve zang wordt ondersteund door prachtig, voornamelijk akoestisch gitaarwerk van Henry en John Smith dat we ook in de titelsong horen. Sporadisch komt daar pianowerk van Patrick Warren, basakkoorden van David Piltch en de klarinet en sax van zoon Levon bij. In Orson Welles glijdt die haast fluisterend omfloerst op pianotonen voorbij. “you provide the terms of my surrender; I’ll provide the war.”

De titelsong Gospel According To Water onthult het thema dat de songs verbindt, water in alle  mogelijke vormen vloeit als metafoor door het sober opgebouwd songwerk, zonder zweem van bitterheid maar eerder hoopvol  en berustend. Het is geen uitgekiend project noch gepolijste productie geworden maar de doodeerlijke benadering en de emotionele betrokkenheid tilt dit werk op tot het niveau van zijn betere werk en in het geval van Joe Henry betekent dat wel iets.