We volgen de man al een tijdje, Joseph Lee Henry imponeert de afgelopen decennia vooral als producer van iconische soulsterren zoals Solomon Burke en Bettye LaVette en eminente collegae Teddy Thompson, Allen Toussaint, Rodney Crowell ,met en zonder Emmylou Harris. Bonnie Raitt, Mary Gauthier, Rosanne Cash, Rhiannon Giddens en andere ‘grande dames’ deden beroep op Henry’s producerskwaliteiten. Tussendoor wordt  het solorepertoire verder uitgebouwd de vijftien studio-albums worden nu aangevuld met All The Eye Can See.

Vooraf konden we al een eerste track beluisteren.“Trouble begins at wakening, the weight of the world near-breaking its wave on the heart’s undertaking of all the eye can see”, fluistert Henry in de titelsong, een fraaie tedere track met naast  akoestische gitaar, pianogalm van Patrick Warren en bekroond met warme saxsolo van Henry’s zoon Levon. Zo’n dozijn songs reflecteren een ontspannen maar toch beladen sfeer. De opnamesessies kwamen tijdens de lockdownperiodes tot stand, grotendeels in Henry’s huiskamer, die intimiteit klinkt onmiskenbaar door in de sobere setting waarop naast de vertrouwde kern met John Smith en David Piltch menig gastmuzikant vanop afstand figureer zoals snarenridders Bill Frisell en Marc Ribot.

Na een pastorale strijkersprelude worden herinneringen opgehaald in Song That I Know  balancerend op zachte accordeon- en klarinettonen. De vage poëtische insteek in een song als Mission zijn representatief voor deze langspeler; het blijft zelfs na meerdere luisterbeurten vaak moeilijk te achterhalen waar het nu juist over gaat.

Van het wat lijzige spoken-word parlando van Henry gaat als vanouds een bijzondere aantrekkingskracht uit. Na het donkere Near To The Ground wordt Karen Dalton in de gelijknamige song met een mysterieuze vrouwenstem op de achtergrond geëerd, een bijzonder mooie ode aan de countryfolk fee van Greenwich Village. Het op melodieuze strijkers flanerende O Beloved, met weerom die omfloerste sax, walst gracieus naar God Laughs. Het in een clarinet verdronken Kitchen Door leidt naar het met bezwerende sitarklanken opgesmukte Small Wonder.

Verstilde countryfolk die naadloos aansluit bij de al even beklijvende werkstukken als Invisible Hour en The Gospel According To Water. Joe Henry toont weerom zijn meesterschap.