Albumtitel? Freaky. Albumcover? Freaky. Muziek? Freaky. Drie keer check voor Freakish van gitarist/bassist Joe Gideon en zijn jongere zus en ex-ritmisch gymnast Viva oftewel The Shark achter de drums.

De twee waren eerder lid van de duistere groep Bikini Atoll, maakten twee albums (waarvan de tweede geproduceerd door Steve Albini) en kozen er later voor om meer lichtvoetige muziek te gaan maken. Zo ontstond hun nieuwe project waarmee ze in 2009 album Harum Scarum maakten. Dat werd meteen een succes en leverde ze voorprogrammaoptredens op voor bijvoorbeeld Nick Cave And The Bad Seeds, Yeah Yeah Yeahs, Seasick Steve en The Duke Spirit.

Na drie jaar is er dan eindelijk de opvolger Freakish die volgens het duo is ontstaan in de meest turbulente tijden, wat geboorten en doden betreft. De teksten gaan over “regisseur en acteur Werner Herzog die wordt neergeschoten tijdens een interview met Mark Kermode (The Insignificant Bullet), over drie jaar achter elkaar te worden uitgenodigd voor de verjaardag van Elvis’ hond, over ping-pong, over Sylvester de kat, slechte onderhandelingen over de Londense metro, opgerold tot de oogballen en eindigen aan het einde van de lijn (You, The Pole And The Rastafarian)”. We willen het allemaal geloven.

Viva zingt voor het eerst op deze cd en wel op Dead Moon-cover Poor Born. Wel door een vocoder, maar dat maakt het geheel wel gekker natuurlijk. Grappig is dat Gideon op Nine Bells Of Hell en ook Freakish iets wegheeft van Mark Oliver Everett, oftewel de man achter Eels. Elk nummer wordt in ieder geval vergezeld van stampende drums, elektronische foefjes (hoor de bliepjes en op Higher Power/Where Have All The Good Times Gone?) en monotone gesproken monologen, altijd even bizar als hilarisch. Freakish is gewoon bizar leuk.