Joe Bonamassa (42) behoeft nauwelijks nog introductie. De Amerikaanse gitaarvirtuoos en zanger speelt net zo gemakkelijk met z’n eigen band, met zangeres Beth Hart, hardrockproject Black Country Communion of freakende jazzfunk met Rock Candy Funk Party. Hij kan zonder meer worden beschouwd als de koning van de hedendaagse bluesrock, maar op z’n lauweren rusten is er zeker niet bij. 

Sympathiek zijn ‘s mans enorm brede belangstelling en gedrevenheid. Op Youtube zijn filmpjes van Bonamassa te vinden, waarin hij laat horen hoe hij het klassieke John Mayall & The Bluesbreakers album met Eric Clapton noot voor noot heeft uitgevlooid. De afgelopen jaren verdiepte hij zich in het werk van de grote drie van de Engelse bluesrock: Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page. Qua stemgeluid doet hij denken aan Paul Rodgers.  

Op dit groots klinkende live-album zet Bonamassa opent hij met This train en zet hij je even op het verkeerde been, met het beroemde piano-intro van Jethro Tull’s Locomotive Breath. Verschil is dat hij dit keer blazers, Hammond orgel en achtergrondvocalisten in zijn band heeft opgenomen en koos voor een Fender Stratocaster in plaats van een Gibson-gitaar, waardoor een zekere Rory Gallagher-invloed naar voren komt in zijn spel. Aangezien Bonamassa al eens zijn bewondering voor de overleden Ierse gitaargrootheid heeft laten blijken niet zo verrassend.  

Al met al is dit live album niet zo heavy en krijgen de andere instrumentalisten en zangers ook veel ruimte. In Mountain Climbing speelt hij fijn slide-gitaar. Het subtielere Drive krijgt een Chris Isaak-achtige uitvoering met zo’n lekkere Fender-galm en jazzy blazers, voordat de sologitaar even alle ruimte neemt. Love Ain’t A Love Song is een mooie funky rocker met alle ruimte voor swing, toetsen en blazers, maar met een mooi gitaarriff. In de solo laat Bonamassa even zien dat hij subtiliteit en samenspel ook prima beheerst. Daarna gaat de band met How Deep This River Runs verder op een heavier tour.  

Mainline Florida is een oud nummer van 461 Ocean Boulevard van collega Eric Clapton en ook diens gitaarspel komt in herinnering. In The Valley Runs Low doen zijn sound en spel denken aan Ry Cooder. Dat is soms een beetje de makke van Bonamassa; hij kan als geen ander de stijl van anderen kopiëren. Anderzijds maakt hem dat tot een muzikale kameleon.  

Op dit live album houdt hij het niveau constant zeer hoog en laat hij de meesten van zijn collega-bluesrockers van dit moment ver achter zich. Bonamassa blijft voorlopig de grote man van de hedendaagse bluesrock.