De muzikante uit Louisville Kentucky is al een poosje actief, in 2010 bracht ze haar debuut uit, ik ontdekte haar muziek enkele jaren later met Farthest Child, een samenwerkingsproject met Daniel Martin Moore. De stem van Joan Shelley hoorde ik terug als ze Daniel Martin Moore flankeert in On Our Way Home  op Golden Age en even later op haar prachtige titelloze werkstuk. waarop naast producer Jeff Tweedy, James Elkington en gitarist  Nathan Salsburg figureren. Die reisden mee naar Ijsland, een trip die in het wonderlijke Like The River Loves The See resulteerde. Bij The Spur, opgenomen in thuishaven Kentucky verzorgen Salsburg en producer Elkington weerom de subtiele instrumentatie.

Het is weerom die snarenpracht, een verfijnde combinatie van akoestische en elektrisch versterkte bijdragen, die overheerst vanaf Forever Blues. Meer dan ooit horen we echo’s uit Laurel Canyon van de jaren zeventig, invloeden die versmelten met de  Appalachen sound uit Shelleys geboortestreek en andere folktoestanden.

Na  het fragiele Home horen we warm bariton gebrom van Bill Callahan, die overigens aanvullende songschrijverij verzorgde bij Amberlit Morning, een lieflijk moment. Even versnelt het tempo in Thunder met Spencer Tweedy aan de drumkit, vervolgens verzeilen we met When The Light Is Dying terug in de intimistische, uitwaaierende folk met subtiele zang ondersteund door cello, viool en een zachtjes aanzwellende blazersbijdrage van Anna Jacobson. Breath For The Boy laat ons evenmin onberoerd, Shelley begeleidt haar heldere zang met piano evenals bij Bolt dat een pastorale sfeer uitademt.

Dat gevoel leeft nog sterker in het sobere Between Rock and Sky, we horen enkel stem en schaarse pianoflarden, het op delicaat elektrisch snarenwerk flanerende Fawn roept weerom de weldoende rust van ongerepte landschapstaferelen op. Completely, een zacht wiegende soulballade, is een perfecte afsluiter voor dit dromerig werkstuk van een intrigerende chanteuse.