Een originaliteitsprijs gaat Jimmy Haddox en zijn Mustangs niet winnen, dat is direct duidelijk. Roll The Dice en Cherry Bomb, Rock My World en I Won’t Cry For You zijn min of meer doorslagjes van aloude blues-, rock ‘n roll- en popsongs. Haddox en zijn mannen hebben er hooguit een eigen draai aan gegeven. Maar de muzikanten zijn enorm vakbekwaam en hebben hoorbaar plezier er in gehad. Originaliteit is een overschatte kwaliteit in veel gevallen. Doen waar je goed in bent werkt soms beter.

Opmerkelijk genoeg komt het gezelschap eigenlijk voort uit de punkscene van zuidelijk Californië in de jaren tachtig. Punk staat eerder symbool voor woeste energie en creativiteit, maar minder voor instrumentbeheersing. Maar aan instrumentaal kunnen ontbreekt het Jimmy and The Mustangs niet bepaald. De band wordt gesponsord door Gretsch. Een betere reclame dan messcherp spelende rockabillygitaristen kan een gitaarfabrikant zich niet wensen. De Gretsch-klank is zeer typerend, maar je moet echt wel wat kunnen om dat eruit te halen. Bij bestudering van het hoesje wordt duidelijk dat Haddox & co ondersteuning kregen van beroemde en bekwame vrienden, zoals Dave Gonzales (The Paladins), Guy Forsyth en pianist Gene Taylor.

Her Love is Gone doet mij denken aan Chris Isaak, die 25 jaar geleden furore maakte met ijzersterke nummers die ook terug grepen op dit genre. Schitterend gespeeld, met veel galm, tremolo en spaarzame akkoorden, voor een maximaal dramatisch effect. Love Is Just Pretend idem dito. Als je van bijvoorbeeld Robert Gordon en Link Wray, Danny Gatton, Buddy Holly, Bo Diddley en de fantastische Gene Vincent houdt, zit jemet dit album ook goed. Een punt voor originaliteit, maar extra punten voor plezier en vakbekwaam musiceren.