Ergens beginjaren tachtig zag ik een uit Texas overgevlogen kwartet,  in een nauwelijks half gevuld  Hof Ter Lo in Borgerhout. The Fabulous Thunderbirds waren al actief sinds half jaren zeventig actief in Austin aangevoerd door de expressieve zang en hartstochtelijke harmonicaspel van Kim Wilson zetten ze met een ontvlambaar mengsel van rockende Texas blues, pittig gekruid met ingrediënten uit de swamps van het naburige Louisiana. De  brommende bas van Keith Ferguson en soepele drums van Fran Christina bepaalden de ritmiek waarop Jimmie Vaughan flamboyant puntig  snarenwerk etaleerde in een uitputtende onvergetelijke set. Bijzonder economische gitaarescapades die een verpletterende indruk  nalaten in dit memorabele concert

Enige tijd voordien had ik op een plaatselijke braderij hun derde langspeler gevonden voor een belachelijk prijsje en ik wist dat ik deze nog onbekende band in Europa niet mocht missen. Nick Lowe was producer van hun opvolger T Byrd Rhythm die ze destijds voorstelden. Ik zag daarna nog fijne concerten van het  kwartet met een zich immer uitslovende Wilson en Vaughan die zich als en uiterst efficiënte snarenridder  profileerde en met Tuff Enuff braken ze enkele jaren later ook door buiten het club en bluescircuit, een plekje in een soundtrack helpt. Jimmie’s jongere broer Stevie Ray piekte ondertussen met ongebreidelde, geniale snarenerupties als nieuwe gitaarheld.

De bluestrein van de dondervogels raasde in snelvaar verder met ‘powerful stuff’en in wisselende bezettingen. Ik aanschouwde de T-Birds met Vaughan voor het laatst op Marktrock in ’88.

In 1990 leverde Jimmie, die ondertussen de T-Birds had verlaten, samen met  zijn beroemde broer Family Style af, het werd het muzikale afscheid van Stevie Ray die enkele maanden later na een festivalconcert in een helikoptercrash omkwam in Alpine Valley

Na een rouwproces brak voor Jimmie een nieuw hoofdstuk aan, Eric Clapton inviteerde hem in ‘92 voor een reeks concerten in The Royal Albert Hall. Het oude vuur laaide weer op en met Strange Pleasure, een hommage aan zijn broer verkende Vaughan het solopad, op de opvolgers manifesteert hij zich sporadisch als songwriter. Het liefst van al brengt hij interpretaties van ouder werk van zijn muzikale helden, na het samen met Omar Dykes gebracht eerbetoon aan Jimmy Reed graaft hij al dan niet met hulp van Lou Ann Barton parels uit het verleden op in twee volume Blues Ballads and Favorites. Die werden recent nog gebundeld heruitgebracht op de dubbellaar. The Pleasure’s All Mine

Al die etappes  komen aan bod op The Jimmie Vaughan Story , een genereuze boxset, vanaf zijn  band Storm, de periode bij The Fabulous Thunderbirds  wordt aangevuld met onuitgebracht werk uit het midden van de jaren zestig en sessiewerk met zijn broer Stevie Ray en talloze andere projecten. Op vijf cd’s onthullen zijn persoonlijke, genuanceerde visie op de blues waarbij het bekende werk door nooit uitgebrachte tracks geflankeerd worden. Het muzikale deel start met Please Don’t Lie To Me, een ontwapende T-Bird track en eindigt 94 nummers later toepasselijk met het duo No One To Talk’To (but The Blues) en Baby Please Come Home.

Daarnaast is er een met zo’n 200 foto’s geïllustreerd boekwerk met familiekiekjes en actiefoto’s, Bill Bentley schreef een toelichting, er is een vroeg, uit ’78 daterend interview en Jimmie vertelt openhartig zijn eigen levensverhaal en haalt dierbare herinneringen op.

Dit al rijkelijk gestoffeerde overzicht is eveneens in een nog verder opgewaardeerde en prijzige deluxe uitgave verkrijgbaar. In die doos vinden we nog drie extra cd’s , een vinyl exemplaar van Do You Get The Blues en een gesigneerd stel singles. Bij dit alles hoort een speciale editie van Rodder’s Journal met een catalogus van Vaughans andere passie, een uitgebreide oldtimers verzameling.