Jimi Hendrix
People, Hell & Angels
Sinds de familie van wijlen Jimi Hendrix zich ontfermt over zijn muzikale erfenis is de kwaliteit van heruitgaven en nieuwe verzamelaars dik in orde. Na twee indrukwekkende verzamelboxen en tal van andere postume albums is de bodem van het archief nu echter bereikt. Het merendeel van de nummers op People, Hell & Angels is al eerder verschenen en vaak zelfs al in verschillende versies. Eigenlijk mogen we de kwalificatie “nummer” hier niet in alle gevallen gebruiken omdat diverse tracks meer jams en ruwe ideeën zijn die pas later tot echte nummers uitgroeiden. Het stuk getiteld Crash Landing (ooit de titel van een postuum album) was de basis voor Dolly Dagger en de melodie van het experimentele Hey Gypsy Boy zal menig Hendrix fan herkennen als Hey Baby.
De overstelpende hoeveelheid muziek die na Hendrix’ dood verscheen is terug te voeren op het feit dat Jimi altijd alles opnam waar hij ook was. Tal van andere vroeg gestorven gitaristen als Paul Kossoff en Randy Rhoads deden dat (helaas) niet. Hendrix had vrijwel altijd Eddie Kramer bij zich die als geluidstechnicus alles vastlegde en tot en met dit album betrokken is bij het oppoetsen en mixen van de opnames. Volgens Eddie Kramer is dit overigens het laatste album met onuitgebrachte studio-opnamen dat zal verschijnen.
People, Hell & Angels is vooral geschikt voor verstokte Hendrix fans omdat de liedjes veelal niet compleet zijn. Hendrix was een perfectionist en zou veel van deze opnamen nimmer in deze kwaliteit hebben uitgebracht. Toch staan er interessante opnamen op die veelal afkomstig zijn uit de jaren 1968 en 1969 met Buddy Miles en Billy Cox. Meest interessante liedjes zijn de jazzy jam Easy Blues waarin zowaar een tweede gitarist meedoet (Larry Lee) en Mojo Man dat werd opgenomen in de fameuze studio in Muscle Shoals, Alabama waar zoveel memorabele muziek is opgenomen. Het blaaswerk en de productie van The Ghetto Fighters geven de muziek iets extra’s. Het swingende Let Me Move You is ook vermeldenswaardig en roept herinneringen op aan Little Richard. Minder geslaagd zijn Hear My Train A Comin’ en Izabella die voor de zoveelste keer worden uitgebracht. Het nummer Inside Out zal het skelet wel in zijn graf laten omdraaien want Hendrix had deze experimentele en onvolledige versie van Ezy Rider eindigt ronduit rommelig. Jammer dat sluitstuk Villanova Junction Blues zo kort is want deze versie klinkt veelbelovend en prettiger dan de Woodstock versie. Persoonlijk had ik ook graag goede versie van Captain Coconut of Peace In Mississippi gehoord, maar vermoedelijk waren die niet beschikbaar.
People, Hell & Angels in minder geslaagd dan voorganger Valleys Of Neptune, maar bezit dik veertig jaar na dato nog een niveau dat menig artiest nimmer zal bereiken.