Het imago van de Amerikaanse singer-songwriter Jim White is er één omringd van speelse humor en –mystiek. Diep geworteld in de traditionele folk van de zuidelijke staten van Amerika, klinkt zijn muziek donker en bevreemdend. De constante tweestrijd tussen licht en donker, goed en kwaad of  Satan en God is iets wat erg overheerst in deze regio en hij verwerkt dit op een speelse wijze in zijn muziek.

Op debuutalbum The Mysterious Tale Of How I Shouted Wrong-eyed Jesus is ook de hulp van multi-instrumentalist Ralph Carney ingeroepen, die dikwijls met Tom Waits samenwerkt. Dit valt goed te horen, want de nummers rammelen naar hartenlust met een rauw en lichtjes zwalkend geluid.. Als White op Jesus Got a Brand New Name ook nog eens een Waits-achtige Cookie Monsterstem opzet is de cirkel rond.

Toch is het waarschijnlijk niet de bedoeling de luisteraar af te stoten, maar voelt het gewoon als een sfeer waarbij White zich op zijn gemak voelt. Luister je verder, dan ontdek je een recht-door-zee eerlijkheid in de nummers: roadtrips, de moerassige natuur van het zuiden en iets simpels als de liefde van een vrouw gaan hand-in-hand met de al eerder aangehaalde mystiek. Zo word een stromende rivier gelinkt aan engelen en vertelt een lief meisje hem over een plotselinge geestverschijning. Het is de normaalste zaak van de wereld binnen het losse concept van dit album.

Op latere albums zou hij een scheutje pop in zijn muziek verwerken, dat het soms  iets makkelijker te behappen maakt. Hier is het nog hard werken, maar het resultaat is des te meer geslaagd. Bevreemdend, donker, mystiek en zeer eigenzinnig: dat is The Mysterious Tale Of How I Shouted Wrong-eyed Jesus.