De in Penascola, Florida opgegroeide Michael Davis Pratt snuift daar als al kind gospelinvloeden en legt een grillig parcours af, hij was naar verluidt professioneel surfer, model op de catwalk in Milaan, maar ook bokser, prediker en taxichauffeur in New York City. Als filmstudent manifesteerde hij zich als muzikant en was later actief onder de schuilnaam Jim White. Dat gebeurde in de tweede helft van de jaren negentig als hij rond zijn veertigste onderdak vindt bij Luaka Bop, het platenlabel van zijn ontdekker David Byrne.

Het debuut Wrong-Eyed Jesus! is een verzameling snapshots waarin zijn problematische, strenge godsdienstige opvoeding en bizarre belevenissen aan bod komen in donker surrealistisch countryfolk kader. Naast White’s markante solowerk zijn er samenwerkingsprojecten zoals Hellwood met Johnny Dowd en uit een verbond met The Packway Handle Band, een bluesgrassformatie uit Georgia, groeit Take It Like A Man.

In tegenstelling tot voorgaande werkstukken zoals Transnormal Skiperoo enWaffles Triangles & Jesus vaak met een indrukwekkende gastenlijst van muzikanten op diverse studiolocaties, kiest White nu resoluut voor eenvoud. In de Antwerpse Caporal, Studio wordt hij naast zijn hondstrouwe drummer Marlon Patton, die samen met  Nicolas  Rombouts de ritmesectie vormt terwijl Geert Hellings, bekend van het soloproject Stanton, de gitaar en banjopartijen aanlevert.

Het is geen toeval dat deze Belgische muzikanten hier opduiken. White die overigens een tijdje in Brussel resideerde, engageerde het duo al bij eerdere Europese tournees.  Zo belandt hij in de studio van bassist Rombouts (ex Dez Mona) die bovendien voor aanvullend toetsenwerk zorgt, ideale muzikale bondgenoten voor multi-instrumentalist White om zijn sound verder uit te bouwen. Dat horen we meteen in het door scherpe farfisaklanken gelanceerde Monkey In A Silo, een dartel Workers Never Cease en het op lichtvoetige zonnige picking flanerende Sum Of What We’ve Been.

Een bezwerend The Mystery Of You balanceert op avontuurlijke contrabas lijnen. De door een megafoon vervormd parlando accentueert de angstige atmosfeer van Highway Of Lost Hats op een  klankenkakafonie. De hitsige, opgepepte sfeer contrasteert niet zelden fel met de zwaarbeladen thematiek. “No one is ever at home anymore”, stelt White in The Divided States Of America, zelfs de afsluiter die de sociale en politieke pijnpunten van de huidige Amerikaanse samenleving genadeloos blootlegt ontwijkt depressieve toestanden.