Naast My Morning Jacket pent frontman Jim James nog altijd aan een steeds rijker wordende oeuvre aan solomateriaal. Zo was er onlangs zijn derde soloalbum Uniform Distortion dat hier met Uniform Clarity een akoestisch uitlopertje krijgt. Niet echt verrassend daar Jim James wel vaker de kaart van de pure, naakte song trekt. Met Uniform Clarity bewijst hij een songschrijver te zijn die niet zomaar af te schrijven valt.

Bijzonder ook is dat James aan de release van het album een ‘event’ hangt. Op 5 oktober, releasedag, zal hij via een livestream deelnemen aan verschillende discussies omtrent het verschijnen van dit nieuwe album, maar ook – en vooral – rond het stemrecht en politieke actie in het kader van Election Day. Het is tegen die achtergrond dat Uniform Clarity te beschouwen valt, met James die zich profileert als een sociopolitiek commentator.

Op Uniform Clarity brengt James hoofdzakelijk het materiaal van Uniform Distortion, zij het in een akoestisch jasje gestoken. Die songs worden ontdaan van ballast, distortion en chaos en worden hier in een erg uitgepuurde en gestripte versie aan de fans gepresenteerd. Dat is op zich niet zo abnormaal, daar James zeer regelmatig in zijn (mini) studio zit te prutsen met ideetjes en sketches voor nieuw songmateriaal en vaker akoestische opnames maakt.

Toch maakt dat van dit door Shawn Mendes (o.a. Alabama Shakes,..) opgenomen Uniform Clarity geen overschotjesplaat. Integendeel. Het is een rauwe bijt, onopgesmukt. Met slechts een zanger, een gitaar en een verhaal dat te vertellen valt.

In de sterk aan Dylan (als protestzanger) verwante opener Just A Fool laat hij iemand aan het woord die zich door het leven knokt. Iemand die zich bekneld voelt. Met nergens een uitweg voor het protest en verzet, tenzij in woord en muziek. De opener geeft gelijk al aan waar het James om te doen is, met name: “throwing down the hammer / marching my own way”. Een enkele akoestische gitaar die de hoop op een ander, beter leven verklankt. Iets later is er You Get To Rome, dat enigszins onbeholpen en zelfs wat knullig klinkt (“you get to roam / you get to Rome”).

Soms merk je dat schetsmatige nog, zoals tijdens het korte, fragmentarische Out Of Time. Daaraan voel je : dit is een zanger die blijft prutsen aan een goed in het oor liggend liedje, waarbij hij handig gebruik maakt van de magische trukendoos van de muziekgeschiedenis. Iets verderop hoor je met het door nostalgie ingegeven Throwback hoe indrukwekkend Jim James’ stem wel kan zijn. En ook daar: “stop me if you heard this one before..”. Klopt, we hébben dit nummer al eens gehoord. Net als vele andere op dit nieuwe Jim James album. Maar wat zou het, nu het hier en nu in een tot de essentie gebrachte versie aan bod komt?

Naar mate het album vordert, merk je hoe de aanvankelijk wat rommelende songs van James beter gedijen. Tot het idee rijpt dat James zich van alles wil ontdoen, het hele politieke schema op de kop, net als fake news en sociale media. Dat komt misschien nog het best aan bod tijdens Over And Over. Als alle bommen gegooid zijn, dan beginnen we gewoon opnieuw. Met een beetje optimisme, zoals te horen in het hoopvol gestemde It Will Work Out.

Wat James rest, finaal, is zijn gitaar en een verhaal. De zanger en zijn lied. En af en toe een schreeuw, zoals tijdens Better Late Than Never. Nu we daarbij aangekomen zijn, het dient zeker gezegd dat James’ vocale prestaties op ‘Uniform Clarity’ niet altijd even geweldig zijn (o.a. het wat aan de akoestische Beck herinnerende All In Your Head). Zo horen we hem het liefst zachtjes in ons oor fluisteren, zoals tijdens songs als Too Good To Be True of Yes To Everything. Maar wie dat lichte ongemak erbij neemt, hoort ongetwijfeld een uitstekend songschrijver die hier alles van zich af werpt en zoekt naar ontwapenende helderheid en puurheid (o.a. No Secrets).