Na de in 2007 voltooide trilogie ‘Words and Sounds’, die al in 2000 begon met haar uitstekende debuutalbum Who Is Jill Scott? Words and Sounds Vol.1, Collaborations (2007) en Live In Paris (2008),  is souldiva Jill Scott nu overtuigend terug met The Light Of The Sun. Dit 15 tracks tellende nieuwe studioalbum staat weer vol met prachtige (neo) soulsongs, hiphop,zwoele R&B en de haar zo kenmerkende ontwapenende spoken word.

De kans is groot dat Miss Jill Scott  met The Light Of The Sun weer één of meedere Grammy’s aan haar indrukwekkende totaal van drie mag gaan toevoegen. De voortekenen zijn in ieder geval gunstig; de eerste single van het album So In Love, met niemand minder dan Anthony Hamilton, is al een nummer-1 hit in de Verenigde Staten.

Zoals reeds in de vooraankondiging gemeld staan er op The Light Of the Sun meer uptempo-tracks en is er ook meer variatie dan op haar voorgaande albums, zonder overigens haar eigen stijl maar enigszins te verloochenen. Het album begint meteen krachtig met Blessed, waarin de zangeres haar dankbaarheid niet onder stoelen of banken steekt maar het op vrolijke, spontane wijze van de spreekwoordelijke daken schreeuwt.  Met het daaropvolgende, reeds genoemde So In Love kom je meteen in een heerlijke ‘flow’ en besef je dat je naar Soul met een hoofdletter S zit te luisteren. Dat gevoel wordt daarna alleen nog maar versterkt. Shame, met Eve & The A Group, roept herinneringen op aan het rauwe soul/disco-tijdperk en op All Cried Out Redux, met een beat-box-gastrol voor Doug E. Fresh, wordt openlijk geflirt met nachtclub jazz a la Moulin Rouge. Een nieuw hoogtepunt dient zich aan in de negen! minuten durende Le BOOM Vent Suite, dat opgebouwd lijkt uit twee nummers die subtiel in elkaar overvloeien. Pure poëzie in de meest verleidelijke vorm! Een ander niet te missen nummer is de schitterende ballad Hear My Call, een hemeltergend mooie oproep aan God waar de emotie van afspat. De laatste gastrol op het album is voor Paul Wall die op het relaxte, sexy So Gone (What My Mind Says) een (rap)couplet voor zijn rekening mag nemen. Het logischerwijs korte Quick en het indrukwekkende Womanifesto staan garant voor een goede dosis spoken word, waarmee Jill Scott nogmaals haar veelzijdigheid onderstreept en op eigengereide wijze haar punt maakt: ‘I’m not just an ass!’

Daarnaast kent het de tweede helft van het album album genoeg zwoele, dromerige late-night-soul met Making You Wait,  Until Then (I Imagine), When I Wake Up en vooral Missing You, waarin Jill’s hunkering naar liefde haast tastbaar wordt.  Met de soulvolle en krachtig gezongen finale Rolling Hills komt helaas een einde aan dit fraaie album en rest slechts de repeat-knop op de cd-speler, die we dan ook gretig indrukken!