Soms is het jammer dat wij Nederlanders van die ‘doe maar normaal’ types zijn. Onze sterren reflecteren dat. Wij houden van mensen die ‘zo heerlijk gewoon’ zijn gebleven. Jan Smit. Marco Borsato. Guus Meeuwis. Frans Bauer. Ze hebben rond het ‘gewoon zijn’ hun carrière opgebouwd. Zelfs een van ’s lands grootste DJ’s en in die vorm een van de grootste muzikale exportproducten is een man zonder poespas; Armin van Buuren.

En dan komt er een artiest langs die eens niet ‘gewoon’ is. Die zichzelf tot een muzikale ster heeft getransformeerd en een flitsende naam heeft aangenomen. Jett Rebel. En wat doet de media? Die spreekt hem en kondigt hem consequent aan onder zijn eigen naam. Om dat hoofd dat boven het maaiveld uitsteekt toch weer terug de grijze massa in te trekken. Of tenminste, zo lijkt het. Dat is gewoon zonde en waar komt dat toch vandaan? Tegen Lady Gaga zegt toch ook geen enkele journalist of presentator Stephanie? Madonna wordt toch ook door niemand Louise genoemd? Je zou raar staan kijken als Ringo Starr ineens Richard werd genoemd. Of stoere rapper Chuck D ineens Carlton.

Jett Rebel, je zal ons die echte naam niet horen noemen, krijgt van zijn platenmaatschappij echter wel alle ruimte om zijn hoofd boven dat maaiveld uit te blijven steken. Dat is bewonderenswaardig, zeker voor een artiest die nog in de ‘belofte voor de toekomst’-fase zit. Zo zijn voor 2016 maar liefst drie albums aangekondigd, waarvan Truck de eerste is. Binnen die albums krijgt Jett Rebel alle ruimte zichzelf te ontplooien. Dat is een unicum in de Nederlandse muziekgeschiedenis. Wellicht voelt dat label ook wel dat er hier iets bijzonders broeit en tot nu toe is dat op het uitgebrachte werk nooit helemaal uit de verf gekomen. Op Truck gebeurt dat ook niet, maar de 27 tracks geven wel een interessant inkijkje in een ontwikkelingsproces.

“Op dit album heb ik precies gedaan wat ik wilde doen. Dat is de enige drijfveer geweest. Het is wat het is”, zo verklaart de artiest in een begeleidend schrijven. Hij nam alles op een oude 4-track Tascam Portastudio op, waarna het in poppodium Gebouw T in Bergen op Zoom werd gemixt. Het spontane is zowel de kracht als de zwakte van Truck. Je hoort aan alles dat hier een artiest met extreem veel plezier aan het musiceren is en om zich heen kijkt naar stijlen die hem eventueel kunnen liggen. Opener It’s Cruel is bijna blues te noemen, waar een track als Trucker’s Tower met zijn springerige piano richting sixties soulpop neigt, ware het niet dat de uitbundige percussie het geluid net genoeg ontwricht om er iets eigens van te maken.

Zo gaat het alle kanten op, van psychedelica (Get Well Soon Allyson) tot enigszins koddig te noemen singer-songwriter (Automatic Orange Juice Machine) en van puike powerpop (Can’t Start Crying Now) tot gejaagde electro (This Song Is Not Suitable For Radio). In totaal bevat dit album 20 complete tracks (of aanzetten daartoe van enkele minuten) en een zevental overgangen/tussendoortjes. Zo is een nummer als Tape 1 Side B (Extracts) exact wat de titel doet vermoeden. Leuk om een keer te horen, maar het onderstreept ook het enigszins fragmentarische karakter dat Truck als geheel heeft. Juist dit soort tracks maken ook dat je niet altijd het gevoel hebt te luisteren naar een album, maar meer naar ‘een album in wording’. Een naar sixties pop neigend nummer als Sundown bijvoorbeeld, is met zijn Beach Boys-achtige koortjes in basis echt fantastisch. Maar omdat het klinkt alsof het uit een goedkope transistor komt die nét naast de zender aan de ladder van de glazenwasser bij de buren hangt te schallen, is het maar lastig om er echt ten volste van te genieten. Het is toch een beetje zonde dat het concept dat bewust is gekozen geen betere productie toelaat.

Neemt niet weg dat Truck de luisteraar meeneemt in het hoofd van een artiest die zijn weg nog aan het vinden is en die – en dat is best een unicum, zeker bij een major als Sony – hier en op de komende twee albums ongeremd de ruimte krijgt zichzelf te ontplooien en door te ontwikkelen. Alleen dat maakt het de moeite van het luisteren al waard. Of je er van houdt of niet, Jett Rebel is er niet een die ‘gewoon blijft’. Laten we hem dan ook in alle rust in die buitencategorie uitgroeien tot de superster die hij kan zijn en hem ook in experimenten als dit gewoon als potentiële superster koesteren.