De zangeres die zich ten tijde van haar debuutalbum Balls And Kittens, Draught And Strangling Rain uit 2010 nog verschuilde onder de naam JÆ, heeft met opvolger Fear And The Framing (2012) haar pseudoniem naast zich neergelegd. Jessica Sligter toont zich met dit album van een veelzijdige en boeiende kant. De folk invloeden die we tot nu toe van haar zijn gewend, gaan nu hand in hand met elektronica, dissonante klanken en een rauw instrumentaal geluid. Haar stem staat geheel terecht op de voorgrond, maar voegt zich daarbij ook in de rol van instrument, die de muzikale-kader-scheppende band in toom weet te houden.

Fear And The Framing is een internationaal klinkend album geworden, vol met verrassingen. Het toegankelijke Man Who Scares Me wordt gevolgd door een ware geluidsinvasie van instrumentale ruis in If That Was Crooked, This Is Straight. Net op tijd gaat dit over in de aandachtopeisende puls van Fear. Deze heftige overgangen worden overigens gecompenseerd door rustiger luistermateriaal als The Perfect Vessel, Everly en Fall, Here. Op goed gekozen momenten kun je als luisteraar even op adem komen, alvorens weer te worden meegetrokken in het meer stomende klankmateriaal. En even divers als de muziek is ook de thematiek: liefde, seks, angst en drama, verhuld onder een melancholische sluier, geven dit album een donker en intrigerend karakter.

Jessica Sligter, die het album zelf heeft geproduceerd, heeft op Fear And The Framing een interessant gecombineerd instrumentarium tot klinken weten te brengen. Naast een stevig aangezette ritmesectie spelen onder meer synthesizer, elektronica, tuba, tamboerijn en trompet een belangrijke rol, waarbij de uit Noorwegen, Nederland en de Verenigde Staten afkomstige musici onderling een goede afstemming hebben gevonden.

Fear And The Framing valt op door de niet alledaagse klanken van een evenmin alledaagse zangeres. Met de krachtige en uiterst beheerste stem van Jessica Sligter als rode draad, resulteert dit experimentele project dan ook in een welgeslaagd album.