Vanuit Ontario verzeilde een tijdje geleden al solowerk in onze brievenbus. De opvolger van Angel Of Death  knutselde Jennifer Castle eigenhandig in elkaar in  volledige afzondering, nog voordat er sprake was van Corona noch quarantaine maatregelen. In haar keuken met uitzicht over Lake Erie komen de akoestische songs tot leven met sobere troubadour instrumentatie, akoestische gitaar, en piano volstaan bij  haar persoonlijke mijmeringen. Dat duurt wel even, de wat wankele instrumentale intro My Theory was wellicht beter als outro weggemoffeld.

In NYC worden herinneringen aan de periode dat Jennifer in de Big Apple resideerde, gekoesterd. We belanden geenszins in de broeierige grootstad maar meteen in de dromerige ‘Castle music’, een universum dat op Monarch Season naast die monarchvlinderbeheerst wordt door natuurelementen wind en water en de steeds veranderde maanstanden met bijhorende lichtinvallen en reflecties. Die ervaart en observeert Jennifer vanuit haar keuken waar het raam meestal open staat. Tussen de nummers hoor je het ruisen van de wind en  het geluid van krekels.

Kabbelende fingerpicking vormt meestal de basis voor folkgetinte uitstapjes waarin dromerige verhaaltjes met zachte, ietwat ijle stembuigingen verteld worden, soms vergezeld met eenvoudige, rustige harmonicabijdragen zoals in het heropgeviste Veins, (h)eerlijke folkpop die bij de eerste beluistering de aandacht trekt.

Zelfs in Justice, een actuele en legitieme oproep voor rechtvaardigheid en vrede, verheft de zangeres nergens haar stem. In de titelsong zijn het verstilde pianoklanken die de  beschrijvingen van de kortstondige avonturen van de vlinders ondersteunen en in Purple Highway duiken die sobere klavierbijdragen terug op. ‘’Did you lock up my heart up and throw the key away”, vraagt Jennifer zich met twijfelende fluisterstem af in Moonbeam Or Ray. Broken Hearted refereert wat plagerig naar What Becomes Of The Broken Hearted en rond dit opmerkelijke, tedere werkstuk fraai af.