Vanuit de Oostkust van Canada draagt Jenn Grant haar muziek uit. Het songwerk van Grant is niet onder een enkele noemer te vatten en evolueerde na de ietwat naïeve en onschuldige jazzy folkpop van het uit 2007 daterende debuut Orchestra For The Moon, de sobere mistroostige akoestische folk op Echoes naar de extraverte pop van Honeymoon Punch dat evenals de opvolger The Beautiful Wild met haar geliefde Daniel Ledwell tot stand komt .

Op de uit 2014 daterende Compostella, een door de dood van Grants moeder geïnspireerde akoestische langspeler figureert een imposante gastenlijst met muzikanten als Ron Sexsmith, Jonathan Goldsmith, en vocale bijdragen van Doug Paisley, Rose Cousins, Kim Harris en Justin Rutledge. Vorig jaar  was er nog een prachtige adembenemende duet met haar landgenoot Rutledge die in de Echo Lake studio van Ledwell East opnam.

Het echtpaar nam uitgebreid de tijd om in de intimiteit van de huisstudio aan Grants nieuwe werkstuk te sleutelen. Dat gebeurt met Jenn aan de piano en synthesizers terwijl haar man bijkomende instrumentatie op piano, synthesizer bas en gitaar aanlevert. Hier en daar wat accenten van een cello en viool de blaasinstrumenten van oudgediende David Christensen bij een ademende, organische sound. Jenn verzorgt  de zangpartijen in haar eentje en toont haar intrinsieke klasse in een zwoel fluisterende benadering, naadloos met elektronica verweven.

De prachtige titelsong Paradise, de zacht meanderende ballade I Am River, de melodieuze folkpop van In My Dreams en  Lion With Me worden afgewisseld met meer uptempo, bij R&B aansluitende experimenten. Het blijft weliswaar immer subtiel en vormt een fraai samenhangend geheel dat bij momenten helaas eerder vrijblijvend voorbij kabbelt.