Met The Journey brengt jazzdrummer Jelle Van Giel de opvolger van het zowel door pers als publiek erg gesmaakte Songs For Everyone. Het album reflecteert huwelijks geluk, maar ook zijn ervaringen on the road.

In zijn groep verzamelt en verenigt Van Giel (Krema Kawa, Shakara United, Eef Van Acker Quartet) een hele hoop jazztalenten: Tenorsaxofonist Bart Borremans, altsaxofonist Tom Bourgeois, trompettist Carlos Nardozza (die af en toe ook de flugelhorn bespeelt), gitarist Tim Finoulst, pianist Bram Weijters en tenslotte contrabassist Janos Bruneel. Een licht hertimmerde bezetting ten opzichte van voorganger Songs For Everyone.

Van Giel treedt op het nieuwe album op als componist, al is The Journey wederom een groepsplaat. Eentje waar de samenwerking en interactie volop mag schitteren. Naast compositie legt de muzikant zich ook toe op klankdesign, op het schrijven van songarrangementen en het overdragen van kennis als leraar. Tot hiertoe leverde dat al schouderklopjes op van Jef Neve en John Ruocco, maar ook van Ari Hoenig en Stéphane Galland (Aka Moon).

Wat meteen opvalt is de wondermooie hoes van Sébastien Gairaud die de aandacht naar zich toe trekt. Visueel aantrekkelijk, maar ook de muziek loont meer dan de moeite om te ontdekken. Want The Journey – de titel liegt er niet om – gaat om dromen en reizen, om nieuw, voorlopig onontgonnen terrein te ontdekken.

De nadruk ligt op toegankelijke, goed in het oor liggende jazz. Zo opent het titelnummer met stemmige pianomotiefjes, waarna ook blazers, bas, drum en gitaar betrokken worden. Tijdens het wat luchtige nummer wordt gaandeweg ruimte gemaakt voor wat intiemere solospots, al komen we halfweg verrassende wendingen op drums tegen en mogen de blazers (én gitarist Finoulst) zich verderop helemaal uitleven. Die ene track maakt gelijk al duidelijk dat elke muzikant hier wezenlijk aan bijdraagt.

In de intro van het poëtisch mooie Fuzz horen we hoe de groep zich toewerpt op intieme subtiliteit en nuance. Zo ontdekken we in de architectuur van de song onder meer prachtig sluimerende gitaarsounds en aandacht voor vrijelijk gespeelde melodische structuren. Al wordt er wel degelijk mee spanning opgebouwd, onder meer dankzij de stuwende bas.

Onderhuids voelen we vooral emoties zoals geluk en levensvreugde. Dat valt onder meer op te maken uit het aan zijn dochter opgedragen Lullabye For Nelle. Ook het genot van samen muziek te spelen met fantastische medemuzikanten en geestesgenoten is een van fundamenten van dit album. Ook al blijft het thuisfront o zo belangrijk (Heading Home), toch is er altijd de verlokking om muziek te spelen (Just A Little Waltz) en verder te reizen (zo is Bonito een weerslag van een reis in Brazilië net zoals Cape Good Hope op voorganger Songs For Everyone een ode was aan het Afrikaanse continent).

Ten opzichte van Songs For Everyone is het album diverser, rijker in sound (popmelodieën, maar even goed big band, groove). Je zou kunnen stellen zelfs kleurrijker, zoals tijdens het speelse Colorious. Dé grote aantrekkingskracht is echter die van de groepsinzet, het samenspel. Van Giel & co gaan op reis en nemen mee.. (drumroffel) u !