Wat moet het lastig zijn voor de uit Portland, Oregon afkomstige songschrijver Jeffrey Martin om uit de schaduw te treden van een handvol illustere voorbeelden zoals David Gray en in iets mindere mate Bruce Springsteen (anno Nebraska). Hun respectievelijke stempel valt moeilijk te ontkennen en wie een blinde test ondergaat zal het knap lastig hebben om de stem van Gray en Martin van elkaar te onderscheiden.

Na een eerste EP met Build A Home en de ambitieuze opvolger Dogs In The Daylight volgt dit album dezelfde rechte lijn. Onmiskenbaar geworteld in de diepe en rijke traditie aan rustieke folk, country en americana serveert Martin hier opnieuw een best rijk groeialbum dat per luisterbeurt diepere lagen vrijgeeft. Zoals in wezen maar al te vaak het geval is. Dit nieuwe Martin album is wederom een rijk en gulle doorsnede van zijn talent als rootsy songschrijver en verhalende balladeer.

Het is pas bij herhaalde luisterbeurten dat de nieuwe songs echt beginnen openbloeien. Eerst denk je nog: dit is een van de zovele songschrijvers die de miserie des levens in kleine, maar daarom ook pakkende verhalen en liedjes weet te gieten. Zoals pakweg Jeffrey Foucault, die net als Richmond Fontaine of Richard Buckner (van wie hij hier Surprise, AZ herneemt als om de verwantschap te beklemtonen) een prima referentie vormt om de sound van dit album te duiden. Vocaal valt dan weer vooral de verwantschap op met een door het leven getergde David Gray.

In een kleine drie kwartier neemt Martin je mee door zijn sombere universum dat vooral bepaald wordt door zacht fluisterende akoestische gitaren en de begeleiding door een handvol bevriende muzikanten zoals drummer Merlin Showalter, bassist Milo Fultz, violiste en vocaliste Anna Tivel (op wiens meest recente album dan weer een bijdrage van Martin te vinden is), pedalsteel player Bryan Daste en multi-instrumentalist Tyler Fortier die als producer een sterk bepalende rol speelt in het groepsgeluid. Toch is de spil van dit album vooral Martin zelf die vooral akoestische gitaar speelt en een enkel keertje ook de elektrische gitaar bespeelt om wat extra kleur te geven aan het geheel.

Interessant is ook dat Martin, een voormalig leraar Engels die zich fulltime op de muziek richt, zich voor zijn teksten beroept op een aantal literaire invloeden zoals onder meer John Steinbeck en Raymond Carver, beiden grootmeesters in het kortverhaal. Met hen deelt Martin net als auteur/songschrijver Willy Vlautin (Richmond Fontaine) een liefde voor een sterke uitdieping van personages, zoals onder meer Billy Burroughs duidelijk maakt en een fascinatie voor het verdriet van de werkende klasse die vaak sukkelt met armoede (Poor Man) en de limitaties van het leven in een klein uithoekje van de wereld.

Kernidee van dit album is : je hebt één kans. One Go Around. Het is aan jou om die te nemen en die kans volop waar te maken. Een haast Springsteeniaans idee zowaar. En net zoals Springsteen ontwaar je protest en rebellie, onder meer tijdens een naar Dylan verwijzend What We’re Marching Toward, een song waar hij met pakkende beelden (“I saw a man on the news tonight/Crying for his child in the war/He looked at the camera and asked with his eyes/Do we know what we’re marching toward?”) de sociopolitieke boodschap er vingerdik bovenop ligt.

Ondanks de vaak sobere, minimale begeleiding blijft dit album hier maar rondjes draaien. Wat is het moeilijk om niet koud gepakt te worden door prachtliedjes als Sad Blue Eyes waarvoor vele andere songschrijvers een arm of zo voor veil hebben. Of Hand On A Gun, waarmee Martin bewijst dat hij naast de clichés van armoede ook oog en oor heeft voor thema’s die iedereen beroeren. Een in essentie tijdloos lied, dat zeker in het overmatig bewapende States per definitie de vinger legt op actuele en relevante problemen. Kenmerk van een uitstékend album waar liefhebbers van americana vast van gaan smullen.