Een jaar na Cold Satellite komt Jeffrey Foucault nu met alweer zijn zevende album. Een mooie score, als je weet dat zijn debuut Miles From The Lightning uit 2001 komt. Horse Latitudes is in drie dagen tijd opgenomen in Los Angeles. Het telt tien nummers die samen bijna veertig minuten aan americana brengen.

Eén van de meewerkende muzikanten is Eric Heywood (op pedal steel), die ook al speelde op eerdere albums van Foucault. Andere namen waarmee Heywood in het verleden werkte zijn Son Volt, Pretenders en Ray Lamontagne. Die pedal steel heeft ook een nadrukkelijke rol op Horse Latitudes. Andere bekende naam die te horen is op het album, is Van Dyke Parks, die hier op de piano, Hammond en accordeon speelt.

Een paar dingen die opvallen: de samenzang met echtgenote Kris Delmhorst klinkt prachtig. Zij speelt op een aantal nummers ook cello, een verrassend instrument binnen deze muziekstijl. Op Idaho klinkt het meer dan mooi! Ook de solozang van Foucault is opmerkelijk: hij heeft een erg goede stem die op verschillende nummers ook verschillend kan klinken. Door een andere emotie, door een andere energie… Zijn stem lijkt zich aan te passen aan het nummer. Dat is bijzonder en betekent een meerwaarde voor het totale album.

Belangrijk woord om de muziek te omschrijven is ‘stemmig’, een ander is ‘ingetogenheid’. Op een aantal nummers wordt die combi dan weer wel gebruikt om toe te werken naar een intens hoogtepunt (zoals op Everybody’s Famous). Toch moet ik bekennen dat ik soms moest wennen aan diezelfde combi. Wellicht komt het door het jaargetijde (tenslotte roem ik een album juist vaak genoeg om die reden), dat de persoonlijke behoefte aan iets meer tempo, iets meer power me nu meer bevalt. Dat mag dan nog best een zekere loomheid hebben, maar winterse melancholie beklijft in deze zonnige lentetijd bij mij kennelijk toch minder.

Of je er zelf wel van houdt of ook niet, dat maakt niet zo veel uit: naast de ingetogen nummers kent het album namelijk ook wel degelijk meer uptempo. En de kwaliteit wordt er absoluut niet minder door.

Een voorwaarde voor het maken van goede americana lijkt voor mannelijke zangers inmiddels het hebben van een baard. Denk maar eens aan William Fitzsimmons, aan Josh T Pearson, aan Cam Penner of aan Israel Nash Gripka. Trouwens, ook in menig band binnen dit genre is een flink behaarde kin te vinden. Wellicht was dat de reden voor Feffrey Foucault om ook maar een baard te laten staan. Of het nu wetenschappelijk onderzoek of gezond verstand is waarmee je dit causale verband (terecht) van tafel veegt, in het geval van Horse Latitudes klopt het wel: het staat vol met goede, verfijnde americana.

Foucault zit dus tien jaar in het vak. Je zou kunnen zeggen dat hij met dit jubileum een cadeau verdient. Het omgekeerde is gebeurd: hij geeft het ons, met dit mooie nieuwe album!

In mei is Jeffrey Foucault in Nederland, voor meerdere concerten met Mark Erelli:
06-05: Stedelijk Concertgebouw, Leiden
07-05: ’t Keerpunt, Spijkerboor
08-05: Schouwburg, Almere
09-05: MC Frits Phillips, Eindhoven
10-05: Take 5, Maastricht
11-05: Groene Engel, Oss
12-05: Xinix, Nieuwendijk
13-05: Dorpshuis de Furs, Laage Vuursche
14-05: Het Huis Verloren, Hoorn