Jeff Williams
Road Tales – Live At London Jazz Festival
Een fijn uitje in tijden van een pandemie, waarbij je je huis niet hoeft te verlaten, kan simpelweg gerealiseerd worden door een live plaat op te zetten. Naast huidhonger heb ik namelijk ernstig veel last van oorknor. Dit gevoel kan zo sterk zijn, dat je de druppels of soms zelfs een half glas bier dat over je schouder heen kukelt, van een onverlaat die in vervlogen tijden tijdens een optreden zo nodig bier moest gaan halen, zou willen herbeleven om het gemis te compenseren.
De 70-jarige Amerikaanse jazz-drummer Jeff Williams verrast ons met opname die in 2018 gemaakt werden in de Pizza Express Jazz Club in Londen, onderhand een vaste plek voor fijne jazzconcerten. De door dit kwartet uitgeserveerde muzikale ‘pizzapunten’ zijn rijk en heerlijk belegd.
Williams, die op acht jarige leeftijd begon met drummen, zou je met recht een jazz-coryfee mogen noemen. Niet op basis van zijn anciënniteit maar wel wanneer je op je curriculum hebt staan dat Elvin Jones -ooit onderdeel van het legendarisch John Coltrane Quartet- je drummende mentor is geweest en je tevens hebt gespeeld met Lee Konitz en Stan Getz.
In de eerste jaren van zijn muzikale carrière speelde hij vooral als freelance muzikant in tal van bezettingen, waaronder een met niemand minder dan John Scofield. Williams, voor wie de jazz platencollectie van zijn ouders als gids diende, maakte uiteindelijk zijn eerste soloplaat Coalescence (1991).
Op het recente Road Tales trakteert hij ons op een dik uur bebop-energy-boost, waarop contrabassist Sam Lasserson een meer dan prominente rol speelt met naast hem twee excellerende saxofonisten. John O’Gallagher op alt en Josh Arcoleo op tenor. Lasserson, die al sinds zijn zestiende jaar aan de snaren plukt, is al enige tijd een vast waarde binnen het Williams Quintet. Hij is klassiek geschoold en heeft zichzelf op de contrabas jazz leren spelen.
Het kwartet van Williams vindt z’n basis in Londen. De jongste van de twee saxofonisten, Josh Arcoleo(32), kreeg vanaf z’n dertiende levensjaar les van Pee Wee Ellis die hij op z’n zestiende ook mocht vergezellen tijdens diens tour. Saxofonist Ellis was in de jaren zestig een belangrijke schakel in de band van James Brown.
De plaat, die Williams ook zelf produceerde, kent met New And Old gelijk een qua lengte(13:37) stevige en imposante aftrap. Mooie binnenkomer. Interloper, waarin de saxofoon ruimbaan krijgt en waar Williams op drums slechts wat accenten aangeeft en de contrabas aanvult en Oddity vullen hier mooi op aan.
Under the Radar is een bruggetje in de live set en begint heel liefelijk en rustig qua opbouw met af en toe een bekken dat wordt beroerd zijn het sax en de bas die elkaar hier begeleiden en omarmen.
Binnen het kwartet wordt elkaar live veel ruimte gegund om te soleren en te excelleren. In het stuwende slotakkoord van de set, de titelcompositie Double Life neemt Williams ook hier sferisch de aftrap waarop volgende contrabas en sax hun aanvullende lijnen bijzetten.
Soms kabbelen en meanderen de nummers op Road Tales enigszins voort om je vervolgens na een temp of harmonische wisseling bruut bij je nekvel te pakken. Kortom: genieten. Veel bebop met een scheutje ‘free’ en avantgarde als topping. Ik zou zeggen, ogen dicht, geniet en laat je meevoeren door Williams en zijn mannen tijdens deze zeer fijne live registratie!
