Voor liefhebbers van post-rock is de naam Jeff Parker nauw verbonden met zijn voorname rol als gitarist in het geweldige Tortoise uit Chicago. Maar de man heeft zoveel meer muzikale bagage. Niet alleen nam hij prominent plaats in Isotope 217, Tricolor, Chicago Underground, Brian Blade Fellowship en de band van nieuwe jazzheld Makaya McCraven maar hij maakte ook al een handvol albums onder eigen naam. Zijn grote liefde voor jazz is wederom prominent op zijn hemelbestormende nieuwe album The New Breed.

The New Breed komt eigenlijk voort uit zijn samenwerking met de aanstormende heldendrummer Makaya McCraven op In The Moment. Die brengt zijn albums uit op het geweldige International Anthem, een fris, nieuw en uitdagend platenlabel uit Chicago en de mannen achter dat label zagen een nieuw album met Parker ook gelijk wel zitten. Al helemaal nadat ze werk dat Parker al voorbereid had hoorden. Verknipte beats met meesterlijke samples verrijkt. Parker besloot deze compositieschetsen te combineren met nieuwer werk met de band en The New Breed is het prachtige gevolg.

Het is een album waarop hij zijn liefde voor spannende jazz breeduit neerlegt. Omringd door geweldige muzikanten als bassist Paul Bryan, muzikale alleskunner (van saxofoon tot keyboard, klarinet en fluit) Joshua J. Johnson en drummer Jamire Williams, heeft Parker zich ervan verzekerd om zowel strak als uitdagend te klinken. Er sijpelt oude jazz op het album door maar er worden net zo goed met spannende elektronische elementen volledig nieuwe wegen opgezocht. Tussen de langere composities zijn de door Parker over de jaren opgespaarde beats en samples-composities als interludes te horen.

Albumopener Executive Life, met zijn lekker haakse ritme en enerverende diepe groove die een aanloop vormt tot waar Parker de track prachtig binnen komt, is gelijk een perfecte trigger. De door Parker en Johnson bespeelde toetsen maakt de compositie nog rijker en gelaagder en de manier waarop de track zich ontvouwt is echt niet te evenaren. De vervreemdende beats-meets-samples-meets-band van Para Ha Tay, met zijn jazz/ska ritme sluit daar uitstekend op aan, waar juist in een track als Here Comes Ezra dat enerverende gitaarspel van Parker weer eens optimaal in het licht springt. Vervreemdende ritmes vervolmaken het intrigerende gitaarspel. Visions, een met psychedelica doorspekte track van Bobby Hutcherson, laat dan op een heerlijk lome beat de grote bandchemie maar weer eens optimaal horen.

Jrifted, waarmee het tweede gedeelte van het album begint, is al net zo onweerstaanbaar. Parkers gitaargeluid wordt aangevuld met de saxofoon en fluit van Johnson en met vervreemdende samples en fijn verknipte ritmes tot een uitmuntende track vervolmaakt. How Fun Is It To Year Whip laat Parker dan weer op een onversneden manier excelleren. Gitaarheld Jim Hall is nooit ver weg in deze compositie maar met een ijzersterke, altijd onverwacht klinkende, drummer als Jamire Williams gaat ook deze track nooit voorspelbaar klinken.

Get Dressed is als net zo aanstekelijk met zijn heerlijke swingende ritmes en super losse gitaarspel. De verrassing op Cliché, de afsluiter van het album zit hem in het feit dat het niet alleen de enige gezongen track is maar dat Ruby, de dochter van Jeff, de vocalen voor haar rekening heeft genomen. Haar fraaie stem in combinatie met het gitaar en saxofoonspel en intrigerend toetsenspel maken de song (‘He told me the end is coming / I responded that is a cliché’ ) een waardevolle afsluiting van het album.

Gevat in een licht vergeelde hoes waarop de (overleden) vader van Jeff is te zien en voorzien van een titel die refereert aan de naam van de winkel die zijn vader in de jaren 70 had, is The New Breed een opvallend en zeer persoonlijk album geworden. Een album dat meer dan zijn voorgaande werk zijn brede interesse in muziek, en jazz in het bijzonder, blootgeeft. Zo volslagen eigen in vorm en uitwerking is The New Breed één van de meest intrigerende jazz albums die je dit jaar zult horen.