Wat een geweldige band heeft gitarist Jeff Parker met bassiste Anna Butters, drummer Jay Bellarose en saxofonist Josh Johnson bij elkaar voor zijn nieuwe project Jeff Parker ETA IVtet en zijn nieuwe album The Way Out of Easy.

Vanaf 2016 speelden Parker, Bellarose, Butters en Johnson wekelijks in de vermaarde club ETA in Los Angeles, die in december 2023 zijn deuren sloot. Begonnen als een groep muzikanten die vrije versies van standards speelde, ontwikkelden ze hun eigen stijl en muziek. De opnamen op The Way Out of Easy komen allen van één avond uit 2023. (Een voorgaande plaat (ook erg goed trouwens) op het kleine Eremite Records die Mondays at The Anfield Tennis Academy werd genoemd en verscheen in 2022 verkreeg bijna geen aandacht).

Muzikanten die onderhand allemaal op eigen naam al belangrijke albums hebben gemaakt binnen bands en projecten (dit jaar viel daarin vooral Butters op met haar geweldige album Mighty Vertebrate) en steeds weer een flinke draai aan composities weten te geven waardoor alles nog spannender wordt. De exact  juiste muzikanten dus die de immer avontuurlijke Parker van repliek te dienen.

The Way Out of Easy kent vier lange uitgerekte vrije stukken. En met lang bedoel ik dan 16, 17 of zelfs 22 of 23 minuten. De band neemt steeds ruim de tijd om hun muzikale verhaal te vertellen waarbij improvisatie de start en finish is over dragende bas- en drumpartijen.

Freakadelic is de subliem coole opener met die maar steeds doorlopende baslijn van Butters en die fascinerend groovy naar hiphop leunende drums van Bellarose. Met Johnson sterk solerend en Parker, zoals gewoon, dwars en er overheen en doorheen, spelend, steeds weer fascinerende gitaarlijnen door de stukken heen vlechtend. Freakadelic is een spannend repeterend stuk waar je als vanzelf ingezogen wordt.

Late Autumn is dan weer een door Parkers gitaarlijn gedragen stuk waarbij de andere bandleden ingetogen over de melancholieke gitaarlijn heen spelen. Een echt wegdroomstuk met de herfst in gedachten en fraai hoe de muzikanten rustig aan uitbouwen met Bellarose als aanduwer dan weer terugvallen in atmosferische schetsen. Prachtig!

Easy Way Out is wederom een atmosferisch stuk dat op een ingetogen gitaarlijn van Parker is opgezet. Zo’n stuk waar vol het avontuur vanuit een relaxte opzet uitgebouwd wordt. Het is heel mooi om de chemie tussen de muzikanten te horen, hoe ze elkaar zoeken en uitdagen en hoe Parker er met zijn geraffineerde dan weer verfijnd dwarse spel steeds weer tussendoor duikt. Luister toch ook eens naar de langgerekte fabuleuze baspassage van Butters.

Ook afsluitstuk Chrome Dome heeft zo’n mooie instrumentenschakeling. Butters en Johnson leggen een mooie groove neer waar Bellarose dan weer met fraaie ritmiek op aansluit. Parker speelt dan weer op de door Johnson saxlijnen door met repetitief, naar Afrikaanse structuren opgezet spel. En van daaruit wordt dan weer een swingende track opgebouwd die compleet met heerlijke dub-elementen naar een nog hoger plan wordt getild.

The Way Out of Easy is niet alleen een zeer interessante plaat van een band die hun zeven jaar in ETA in vier fascinerende stukken uiteenzet, maar ook wederom een uitermate spannende en sprankelend avontuurlijke Parker plaat. Een grote aanwinst aan zijn zo rijke oeuvre. Maar dat geldt, eerlijk gesproken, natuurlijk voor alle vier de muzikanten.