Jezelf onderscheiden in je spel, je klank zó laten zijn dat iemand die ook maar enig gehoor voor gitaristen heeft meteen hoort dat jij het bent, gewild zijn geweest door zowel Pink Floyd als door de Rolling Stones én desondanks steeds, steeds je eigen muzikale pad hebben gekozen. Ja, een deel van deze omschrijving kan gelden voor Rory Gallagher, maar hier gaat om die andere meestergitarist die al net zo op eigen wijze zijn gitaarspel invulde én die ook gewild was door de Rolling Stones, maar daarnaast ook nog door Pink Floyd. De gitarist die de opvolger was van Eric Clapton in de Yardbirds, die in die band samenspeelde met Jimmy Page, die met uiteenlopende mensen in de muziek, uit al net zoveel genres afkomstig samenwerkte, die het podium deelde met Eric Clapton, met Jimmy Page, met David Gilmour en inderdaad, de gitarist die met zijn gitaar gevoel wist te schilderen zoals slechts weinigen dat kunnen, die gitarist was Jeff Beck.

In 2007 stond hij in november met Jason Rebello op toetsen, Tal Wilkenfeld op bas en Vinnie Colaiuta in Ronnie Scott’s en speelde daar sets die hoogtepunten bood uit zijn hele loopbaan. Goed, we moeten het doen zonder Hi Ho Silver Lining, zijn eerste grote solosucces, maar dat mag zeker de pret niet drukken. Jeff hield er al niet van om te zingen én, als je zijn oeuvre in ogenschouw neemt, is dat nou ook bepaald niet het muzikaal meest indrukwekkende werk. We gaan wel terug in de tijd want als opener gooit de band er een strakke versie van Beck’s Bolero tegenaan.

De veelzijdigheid van Beck en van zijn medemuzikanten, het ogenschijnlijke gemak en het spelplezier dat op het hele album overduidelijk naar voren komt, dat is wat dit als een live album al helemaal doet vlammen. Het is het luisteren naar een band die samen muzikale schilderingen maakt, die samen de interpretatie aangaan én helemaal in de muziek duiken. De band maakt zich de nummers eigen én haalt in onderlinge chemie het beste uit elkaar naar voren. Of je nu luistert naar hoe Eternity’s Breath (van Mahavishnu Orchestra) en Stratus (van Billy Cobham) in elkaar overgaan of de prachtige uitvoeringen van het Stevie Wonder-nummer Cause We’ve Ended As Lovers of het ó zo fijne Behind The Veil, het is gewoonweg genieten. Hoe relaxed is die laatste track! Fijn drumwerk van Vinnie, genieten van de toetsen van Jason en de strakke bas van Tal en dan afgemaakt door de muzikale ondertekening van de meester.

De maestro en zijn band zetten deze registratie helemaal naar hun hand. Het moet er die avonden in Londen gewoonweg geweldig zijn geweest. Zeker in de wetenschap dat er gasten waren die bepaald iets toevoegden aan de concerten. Imogen Heap, Joss Stone en Eric Clapton en The Big Town Playboys, met wie hij eerder ook een album maakte ter ere van Gene Vincent’s gitarist Cliff Gallup die voor Jeff zijn grootste invloed was, deelden die avonden het podium en maakten het tot een reeks bijzondere concerten. Het publiek die avonden bestond onder meer uit Brian May, Robert Plant en Jimmy Page, illustrerend hoe zeer Jeff ook door collega’s gewaardeerd werd.

https://youtu.be/C7g85Yq_ORY

Een legendarische gitarist, omringd door een ijzersterke en energierijke band en met gasten die de avonden bijzonder sterk aanvulden, met een setlist om door een ringetje te halen. Zowel verkrijgbaar in audio-uitvoeringen als op dvd en blu ray. Topregistratie in een geweldige omgeving. En nu terugblikkend misschien wel de mooiste live registratie van Jeff.