Muziek luisteren is soms een tijdreis maken. De oorzaak daarvan kun je misschien niet altijd achterhalen. De ene keer heb je opeens een nummer in je hoofd, dat je misschien nog even opnieuw wilt beluisteren, al dan niet in de context van het album waar je het op kunt beluisteren, een andere keer omdat je misschien wel op zoek bent naar waar je dat nummer nou ook alweer precies van kent. Of je wordt getriggerd door iets heel anders. Dat is hier nu het geval. Het onverwachte overlijden van Jeff Beck was de directe aanleiding om nog eens terug te luisteren naar zijn muziek. Terugluisteren naar het uit 2010 stammende Emotion & Commotion bracht meteen ook de spreekwoordelijke pen in beweging.

Luisterend naar de openingstrack van dit album, Corpus Christi Carol, dan wordt je niet alleen getroffen door de stemmigheid ervan, je voelt ook, aan alles, hoe dicht Jeff is gebleven bij de versie van die andere Jeff, de jonge Buckley. De subtiliteit van het spel van Jeff, mooi in balans met het 64-hoofdige orkest dat op dit album op een aantal nummers meespeelt en de ontroering bij de gedachte dat dit best op zijn plaats zijn bij een afscheid. Al is het nimmer zo bedoeld, sereniteit gaat er zeker wel van uit.

Het is niet alleen maar sereniteit wat deze langspeler ademt. De meesterlijke beheersing van Jeff van de gitaar komt ook naar voren in de instrumental Hammerhead, eerst even volop in wah wah modus om daarna met het orkest een vette groove neer te zetten, waar ook Tal Wilkenfeld met haar bas en, in dit geval, Alessia Mattalia op drums een strakke basis onder leggen. Jason Rebello, de andere muzikale partner van Jeff verzorgt de toetsenpartijen op het album en draagt daarmee bij aan de stemmigheid. Het orkest overheerst niet, laat de ruimte aan de band en zet accenten daar waar dat past, bijdragend aan de groove. Jeff zet zijn handtekening op de track met een heerlijk spetterende solo. Zijn geluid evenwel niet zomaar te evenaren. Mooi hoe subtiel het nummer eindigt en bijna als vanzelf overgaat naar Never Alone. Ook hier, in al zijn subtiliteit en met fraaie begeleiding van Tal, Vinnie en Jason, is het de typische sound van Jeff die uit duizenden herkenbaar is. Als een troostende arm om je schouders, zo klinkt het nummer. Zeer fraai arrangement voor het orkest en met percussie van Luis Jardim en hier Vinnie Colaiuta op drums. Let op hoe je, hier zo nu en dan, denkt stemmen te horen, dat is Jason Rebello die geïnspireerd door a capella gezelschap The Swingle Singers stemmen laat klinken via zijn keyboards, zeer, zeer passend.

Lang, lang geleden, toen Ritchie Blackmore nog tourde met Rainbow, luister maar naar het fameuze live album On Stage, opende de band altijd met een tape van The Wizard Of Oz, met de woorden van Dorothy tegen Toto die altijd eindigde met de woorden “We must be over the rainbow” waarna de band inviel met een kleine instrumentaal deel van Over The Rainbow, met alle subtiliteit overboord gegooid. Die subtiliteit is hier volop aanwezig. Je kunt er niet omheen.

Waar Ritchie, liefhebber van Jeff Beck, het nummer destijds gebruikte als adrenaline aanjager, is hier het accent op de rust gericht. Jeff heeft het wellicht zelf ook wel gehoord: hij bezocht een concert van Rainbow tijdens de Down To Earth-tour en sprak daar ook met Ritchie en met zijn eigen oude bandmaat Cozy Powell. Met het recente geschreven eerbetoon aan Jeff op social media in gedachten, kan het niet anders dan dat die andere meester van de Stratocaster deze versie echter zeer zeker ook hoog heeft zitten. Het gevoel dat Jeff hier uit zijn snaren haalt en overbrengt is wondermooi. Prachtig arrangement voor het orkest.

https://www.youtube.com/watch?v=bunNRu4mBbY

I Put A Spell On You heeft al veel uitvoeringen mogen ervaren en dit is in elk geval nog een hele fijne erbij. Joss Stone maakt zich het nummer zo eigen als maar kan en Jeff gaat er heerlijk in. Je verwacht misschien niet dat het orkest hierbij op de plaats is, toch werkt het arrangement. Luister gerust in alle openheid. Jeff Beck stond erom bekend dat hij zijn eigen weg ging en dat is ook het fijne van dit album. Serene is ontstaan uit een gezamenlijke jam van Jason en Jeff en verdorie, hoe heerlijk klinkt ook dit weer. De relaxte gitaar van Jeff, prachtig orkestraal arrangement, wederom Luis Jardim op percussie en de stem van sopraan Olivia Safe die het nummer afmaakt.

Het openingsnummer duidde er al op dat de ene Jeff de andere inspireerde. De door Imelda May, al eerder naast Jeff Beck te horen geweest, gezongen uitvoering van Lilac Wine, onderstreept dat. Gedurfd dat Jeff het door Imelda liet zingen, tegelijkertijd, het werkt. Imelda gaat anders om met haar emotie in het nummer dan Jeff Buckley, in deze versie waarin Jeff zijn gitaar naast Imelda laat klinken, werkt het zo nagenoeg perfect. Een mooie showcase ook voor Imelda.

Je kunt met sommige instrumentale uitvoeringen van nummers een grens overschrijden. Omdat je teveel met of juist op het gevoel inspeelt. Mindere gitaristen dan Jeff zouden zomaar in die val kunnen trappen. Of het orkest teveel, te groot laten zijn. En misschien vind jij dat hier wel het geval. Als je het niet erg vindt dat een orkest bij tijd en wijle los gaat, dan is de uitvoering van Nessun Dorma er een om door een ringetje te halen. Dat geluid van Jeff gewoon in het begin al. Jeff wist je aandacht met zijn spel al te vangen, zelfs al met heel subtiel spel. En dat is wat hij hier ook met name laat horen. Zeker, daar waar normaliter de zang ook de aandacht vraagt in alle uitbundigheid, neemt hij ook zijn plek in én weet volop te raken, maar dat is gepast en trefzeker. Het orkest zet daarna even heftig een punt.

De twee laatste nummers op het album laten respectievelijk Joss en Olivia nog schitteren naast Jeff. Als je je bedenkt dat het laatste nummer Elegy For Dunkirk heet, een treurlied dus én hoe prachtig de stem van Olivia en het gitaarspel van Jeff hier naast elkaar klinken, dan past het ook heel erg bij deze dagen ter nagedachtenis aan Jeff. Emotion & Commotion is een album dat alweer ruim meer dan 10 jaar op de teller heeft. Dat haal je er niet zomaar uit, het is vooral het genieten van het prachtige gitaarspel van Jeff, die wonderbaarlijk verfijnde frasering die je er iedere keer zo weer uit haalt, de afwisseling in nummers die je hier kunt beluisteren en tot slot de geweldige band van Jeff en de prima arrangementen van Pete Murray die het orkest ook helemaal tot recht laat komen. Als je de hoes van het album nu nog even in gedachten neemt, dan kun je die misschien ook wel vertalen in ongeacht hoe het leven zich ontwikkelt én of hij er is of dus niet meer, de muziek van Jeff blijft altijd voortleven. Prachtplaat en een mooie mijlpaal destijds in het werk van Jeff.