Jeff Beadle is absoluut een naam om te onthouden. De man schrijft songs die qua melodie toegankelijk zijn maar tekstueel heel wat dieper gaan. Ze worden al net zo indringend gezongen.

De uit Canada afkomstige Beadle deed er vier jaar over de songs van The Hunting End op een echt album vast te leggen. Hij wisselde hard werken – hij maakte onder meer zwembaden van de rijken van Toronto schoon – en songs opnemen af. De studio waar de nummers werden opgenomen was de 25 kilometer van Toronto gelegen boerderij van de ouders van zijn vriend Frank Gairdner.

Tijdens zijn werk nam Beadle steeds zowel ruwe melodieën als teksten op zijn mobiele telefoon op. Hij reed elke dag snel van zijn werk naar huis om zijn muzikale gedachten op papier en tape vast te leggen. Al deze opnamen werden de basis voor zijn debuut dat een pure artiest, vaak alleen met een akoestische gitaar, laat horen. Gairdner speelt harmonica en zingt de achtergrondvocalen.

The Hunting End laat een muzikant horen die heel wat leed van zich af te zingen heeft. De voor songschrijvers zo vertrouwde ingrediënten als angst, verdriet, teleurstelling en verbroken relaties weet hij immer op een rijk verhalende manier in zijn songs te verwerken. De manier waarop hij deze zingt, emotievol en indringend, maakt de songs pas echt goed. Een stem die emotioneel geen rem kent en daardoor des te meer beklemt.

Alhoewel zijn eersteling maar 8 songs kent is de kennismaking met Beadle een erg fijne. Hopelijk volgt er snel meer materiaal, al zouden optredens in Nederland net zo welkom zijn. De live-opnamen op het net maken erg nieuwsgierig.