Je hoeft weinig verstand van wiskunde te hebben om te begrijpen dat de kracht van een muziekgezelschap in de som der delen ligt. Als het allemaal op de juiste manier met elkaar match dan levert dit het juiste resultaat op. Zo is het eenvoudigweg mogelijk dat een Poolse band als een huwelijk tussen funkende Afrobeats met exotische latin blues rock klinkt. Dit kan echt allemaal, terwijl er niks hiervan in de genen terug te herleiden valt. Om het geheel ook nog aan elkaar te laten praten door een schreeuwerige hardcore punk ceremoniemeester werkt normaal niet. Bij Javva is dit echter het uitgangspunt.

Het draait dus om de chemie, het samensmelten tot iets unieks waarvan het bestaan niet bekend is. En daar slaagt het gezelschap uit Szubin op wonderbaarlijke wijze perfect in. Balance of Decay brengt je nieuwsgierig in verwarring. Een prachtig geïllustreerde drie-ogige mandril aap kijkt je vanuit de albumhoes indringend aan. Hierachter schuilt een Poolse breed georganiseerde band, die hun veelzijdigheid in een mix van koortsige paranoia tentoonstellen welke je uitnodigt om in beweging te komen. Ondanks dat het allemaal zeer complex overkomt, blijven de songs gewoon prima staande. Door de psychedelische invalshoek wordt het met een berekende levendigheid gebracht. Alsof Carlos Santana een goed verlopend sollicitatiegesprek bij Jane’s Addiction heeft gehad en ze gezamenlijk in een Nigeriaanse studio ondergebracht worden. Het overschrijd de Oost Europese grenzen met wereldmuziek avant la lettre. We leven immers in een maatschappij waarbij mondiale culturele samenvoeging een feit is en dit een groot onuitputbaar dwars muzikaal speelveld oplevert.

Pad Eye Remover is lawaaierig en opgefokt. Op een overstuurde manier passeert gillerige elektronica de belastende geluidsgolven. Het is de gedrevenheid die het als een geoliede machine draaiende houdt. De strakke drum en bas ritme eenheid weerklinkt als een ronkende motor, die van zichzelf het uiterste vraagt. Dat deze basis er halverwege een passionele Zuid Amerikaanse draai aan geeft is allemaal zo natuurlijk mogelijk opgezet om het overtuigende vakmanschap van deze gasten een podium te geven, en dat verdienen ze ook. Met gemak gooien ze vervolgens kerkelijke orgelklanken door de mangel die ze in de sterke gitaarpartijen van het meesterlijke gespeelde werk van Piotr Bukowski vermorzelen. Vol overgave soleert hij zich aangenaam naar het slotakkoord toe. Het licht dromerige indie Pan American ontaard in jaren tachtig bombast waarmee ze zich op het plat gewalste pad van Trevor Horn bevinden.

De woestenij van Ancaman gaat in een therapeutische sessie over van waar op bezwerende wijze een rituele uitdrijving van innerlijke demonen bevochten wordt. Zelf zetten ze de plaat als een verbitterende aanklacht tegen de oneerlijke strijd tegen de technische vooruitgang neer welke tot zelfverminking van de aarde leidt. Deze boosheid in de waanzin en emotioneel beladen vocale uitbarstingen van Łukasz Jędrzejczak verwoordt. Het grimmige karakter wordt door de opdringerige conga’s en de seventies futuristische synthesizer klanken van Erebus verstoord. Met laag gestemde bassnaren droppen ze er nog eventjes een donker staaltje aan Nu Metal tussen. Het zijn die kleine subtiele toevoegingen die het afmaken. Zolang de vernieuwingsdrang maar blijft overheersen en het spanningsveld verder bepaald mag je dik tevreden met een band als Javva zijn die daar gretig gebruik van maakt. Balance of Decay is een pijnlijke eindbalans van tien jaar mondiale ellende, maar biedt tevens een positieve kijk op de toekomst.